NA_ŻARTY

https://youtu.be/ZDdn_BHeEFg

https://youtu.be/mh0dwDLyVXI?list=RDRCMXO9sBIcU

Tyś jest naj­wyż­szą z sił, wszyst­ko ule­ga to­bie,
mi­ło­ści!
Życie jest żą­dzą, a tyś z żądz naj­więk­szą,
prócz sa­mej żą­dzy ży­cia; du­szą du­szy
i ser­cem ser­ca ży­cia tyś jest,
mi­ło­ści!
Je­śli naj­więk­szym szczę­ściem za­po­mnie­nie,
bez­wie­dza i nie­pa­mięć wła­sne­go ist­nie­nia;
toś ty jest szczę­ściem szczę­ścia, ty, co da­jesz
omdle­nie du­szy i omdle­nie zmy­słom
i my­śli kła­dziesz kres upa­ja­ją­cy,
mi­ło­ści!
Je­śli złu­dze­nia są je­dy­nym do­brem,
toś ty naj­więk­szym do­brem, naj­sil­niej­sze
ze wszyst­kich złu­dzeń ty, moc mocy,
pier­wot­na, dzi­ka, nie zna­ją­ca kieł­zań,
świę­ta po­tę­go,
mi­ło­ści!
Je­śli pra­gnie­nia są je­dy­ną ową
po­rę­czą, któ­ra chro­ni
od upad­nię­cia w prze­paść roz­pa­czy i wstrę­tu;
je­śli są je­dy­nym
mo­stem, po któ­rym moż­na iść nad od­męt nudy;
je­śli je­dy­nym są le­kar­stwem, któ­re
bro­ni od cier­pień zwąt­pie­nia i zbrzy­dzeń,
po­gar­dy świa­ta i od sa­mo­wzgar­dy:
to ty, o mat­ko pra­gnień, je­steś ową
po­rę­czą, mo­stem i le­kar­stwem, je­steś
zbaw­czy­nią lu­dzi,
mi­ło­ści!
Czas idzie i zmie­nia­ją się wia­ry,
bó­stwa w proch upa­da­ją jed­ne po dru­gich,
dziś czczo­ne, ju­tro dep­ta­ne,
prze­cho­dzą przed oczy­ma ludz­ko­ści,
by wię­cej nie po­wró­cić:
ty trwasz wie­czy­sta, jak strach, głód i za­wiść,
pier­wot­na, tak jak one,
jak one try­um­fal­na,
nad wszyst­ko wy­nie­sio­na, nie­po­ko­na­na
ni­czym i ni­g­dy, tak jak one,
pier­wot­na, dzi­ka po­tę­go
mi­ło­ści!...Fragment z K.P-Tetmajera.
---------------------------------------------------------------

Wy, któ­rych ser­ca i ra­mio­na krze­pi
w mo­zol­nej wal­ce o idei zwy­cię­stwo,
na któ­re sta­ry świat rzu­ca prze­kleń­stwo:
wia­ra, że bę­dzie po zwy­cię­stwie le­piej,
wia­ra, że wa­sza nie­myl­ną jest dro­ga,
że praw­dzi­we­go Po­zna­li­ście Boga,
wia­ra, że szczę­ście przy­nie­sie­cie w da­rze
no­we­mu świa­tu, co z ruin po­wsta­nie,
wy, co ufa­cie, że dzień się uka­że
do­bra i pięk­na: jak ja wam tej wia­ry
za­zdrosz­czę sil­nej!... Dla mnie te sny zło­te
mó­zgów pło­mien­nych są jako czcze mary...
I co­raz więk­szą w oczach mam ciem­no­tę,
i chciał­bym wie­rzyć, lecz wie­rzyć nie mogę - -
do­kąd iść?... nie wiem - - zgu­bi­łem mą dro­gę...K.P-Tetmajer.

https://youtu.be/dmJ8G0bvdR8
https://youtu.be/q2wcFDOPJ1M
https://youtu.be/0Dj09l_pN7o