Tu gdzie ból tak podstępnie dopada.
Tu gdzie nic nie zapowiada...a spada.
Śmierć...w obliczu JEJ nic nie możemy.
Łez strumieniem twarz oblejemy.
Gdybamy,pytamy,ale odpowiedzi nie mamy.
Tadeusz Różewicz przemiły w obejściu człowiek.
Nigdy się nie wywyższający.
Niedawno w domu profesora mojego rozmowa.
I tem ostatni wiersz...o śmierci opowiada...
Czy to pożegnanie było?
Dziś życie tego wybitnego pisarza
I przemiłego człowieka się skończyło.
Spokój Ci wieczny w domu Pana Naszego.
A dla nas zostawiasz wspomnienia.
