"Myślę że najgorsze co może kogoś spotkać,
to przegapienie swojego życia...
Niewykorzystanie szansy na zrealizowanie swoich pragnień,
na odnalezienie sensu...
i wreszcie na poznanie i pokochanie siebie samego...
Najgorsze dla człowieka to obejrzeć się wstecz,
gdy jest już za późno...
Spojrzeć na swoje życie
i uświadomić sobie że z głupoty,
lenistwa, czy tchórzostwa,
nie poszło się drogami którymi chciało się iść..."
Jest taka cisza
Cichsza od innych
Co w swych ramionach myśli kołysze
Zamyka okno na świat pędzący
I szeptem wiatru unosi duszę
Lekko nad ziemią na skrzydłach marzeń
Płynie niesiona tęsknotą serca
Dotyka płatków nieznanych kwiatów
Pozwalała oczom znowu zakwitać
Jest taka cisza
Cichsza od innych
Gdy czas wstrzymuje oddech na chwilę
I daje życiu kolejną szansę
By nabrać siły
I ruszyć dalej...
/z netu/
Coś się rozbiło coś rozlało
skorupy kubek potłuczony
wycieram nie to co być miało
myli się sens wybranej strony
Słońce przegląda się w kałuży
w rozlanym mleku na serwecie
codzienny schemat ból powtórzeń
zetrze upierze i zamiecie
Nie na tych schodach ścichły kroki
w kierunku obcym niewiadomym
po murze cień się ślizga wzrokiem
kształtem od nocy wydłużonym
Dużo a nic czerwone wino
wypitym dźwiękiem pękło w szklance
któryś tam dzień z jakąś godziną
przesuwa światła na firance
Coś spadło stłukło się wylało
krwawią pokaleczone słowa
więc po co zbieram sklejam w całość
to czego nie chcę już żałować...
/z netu/
Wszystko Ci opowiem wierszem
gdy Cię przytulić nie zdołam...
Bo droga daleka do Ciebie
a ja tęsknotą wciąż wołam...
Opowiem Ci jeszcze muzyką
śpiewem nadziei o świcie...
Jaka tęsknota jest wielka
i smutne bez Ciebie jest życie...
I gdy już wszystko opowiem
usiądę cicho w zadumie...
Wierząc że Twoje serce
moją tęsknotę zrozumie...
Bo nie przeminie jak czas
i nie zabłądzi gdzieś w lesie...
Lecz mą tęsknotę do Ciebie
wiatr Ci na liściach przyniesie...
Między nami nic nie było
Żadnych zwierzeń wyznań żadnych
Nic nas z sobą nie łączyło
Prócz wiosennych marzeń zdradnych...
Prócz tych woni barw i blasków
Unoszących się w przestrzeni
Prócz szumiących śpiewem lasków
I tej świeżej łąk zieleni...
Zraszających każdy parów
Prócz girlandy tęcz obłoków
Prócz natury słodkich czarów
Prócz tych wspólnych jasnych zdrojów
Z których serce zachwyt piło...
Prócz pierwiosnków i powojów
Między nami nic nie było...
/Adam Asnyk/
