znakznakznak
kuleją u mnie języki ale pewność mam na pewno, że tu bardzo brzydko mówiąhttps://www.youtube.com/watch?v=-qdNy_vz-gMŻyczliwość ..
ŻYCZLIWOŚĆ..Jakże to słowo jest niedoceniane.. To dar od serca, na serce lekarstwo bezcenne.. Gdy ktoś jest uprzejmy, czujesz się wspaniale. Wskazana dawka, minimum raz dziennie.. Z pewnością zapamiętasz życzliwą Ci osobę. Bo jak zapomnieć kogoś, kto Ciebie lubi..? Ten dar najlepiej ogrzeje zimową porę.. Życzliwość nigdy dobrego serca nie zgubi..
''Człowiek samotny i zagubiony jest jak zwiędła róża. Tylko nieliczni o wyjątkowym sercu, potrafią dostrzec jejpiękno i sprawić, by róża zaczęła wypuszczać nowe pąki..''
osiemznaków
Najszlechetniejszy gest....
https://www.youtube.com/watch?v=797qCwmtv3YZatrzasnąć drzwi i wrócić
Byłam, trwałamPrzetrwałamPrzeżyłam nawałniceZakręty, przekrętyŁatałam ten dziurawy mostZwany życiemWyprzedzałam, zabiegałamZ lewej, z prawejNa wprostGotowa, wypoczętaNieomal, jak od świętaŻeby tylko nie nadepnąćNie obrazić, nie urazićCzytać w myślachRównoważyćA, na wszelki wypadekPrzepraszać, przepraszaćZa co?Za życie, za bycie?Za przestrzeń, za oddech?Za co was, do diabła, przepraszać?!Zatrzaskuję, z hukiem, drzwiPo trawie idę bosoNad wabiący, śpiewem ptaków, stawLśniący, wokół, rosąPrzystajęZ ulgą oddalamWraz z dymem z papierosaMinione koszmaryWracam do was wieczoremKrąży we mnie Energia Kundalini....Krowa + świnia +
https://www.youtube.com/watch?v=hcDV206MotoA oto jaka nam rośnie przyszłość...tęskno Mi do świata ....
"Tęskno mi Boże do świata,
Tamtego prostego sprzed lat.
Gdzie brat kochał brata,
A ludzie mieli mniej wad.
Gdzie telewizor był czarno-biały,
A w sklepach było niewiele.
Dzieci się tam uśmiechały,
Ludzie żyli jak przyjaciele.
Ulice życiem tętniły,
A owoc miał słodki smak.
Człowiek każdy był miły,
Tego świata jest mi brak.
Prądu w domu nie było,
Lecz żyć się jakoś dało.
Spokojniej się wtedy żyło,
Dziś ciągle wszystkiego mało.
Dziś człowiek swe życie traci,
W pośpiechu i pocie czoła.
I choć się w końcu wzbogaci,
To i tak mało mu woła.
I umrze życia nie znając,
Bo tylko dążył do celu.
Rodzinę swą zostawiając,
By mieć więcej w portfelu.
Kiedyś ludzie też pracowali,
Ale najważniejsza była rodzina.
O przyszłość tak się nie bali,
Dzisiejszy świat to kpina.
Jest wszystko co się zamarzy,
O nic walczyć nie trzeba.
Trudno o dobrych lekarzy,
Nie zjesz pysznego chleba.
Nie ma dobrej muzyki,
Tej co ludzi rozbawia.
Świat jest pełen krytyki,
Radości ludzi pozbawia.
Tęskno mi Boże do świata,
Tamtego prostego sprzed lat.
Dziś brat zabija brata,
I ludzie są pełni wad."//////////////////////////////
wiersz znaleziony w necie
///////////////////////////////////////
W nocy, gdy gwiazdy spadają...
Ostatnio zaspałam. Nie zdarzyło mi się to od niepamiętnych czasów. Poprzedni dzień był taki piękny, słonko świeciło, drzewa szumiały , uginając się dostojnie pod naporem wiatru . Wraz z nastaniem nocy, podmuchy ustały, zabierając ze sobą niespokojnie przemykające obłoczki.
Pogasły wszystkie światła, niebo było piękne i czyste. Wystawiłam leżak na trawę i patrzyłam w gwiazdy, z kruchutką nadzieją, że może jedna z nich postanowi mnie uszczęśliwić i spadnie, spełniając tym samym któreś z moich najskrytszych marzeń. No choćby takie malutkie, żeby następny dzień był miły i wolny od problemów.
Patrzyłam długo, leniwie sącząc kieliszek leciutko schłodzonego merlocika, ale wszystkie tkwiły uparcie na swoich miejscach. Żadna nawet nie drgnęła, mimo mojego uporu i prób czarowania losu. Zapatrzona, nawet nie zauważyłam, kiedy minęła północ. Nastał nowy dzień i z wielką niechęcią stwierdziłam, że chyba jednak czas udać się na spoczynek. W tym całym rozmarzeniu i rozleniwieniu, nie podłączyłam oczywiście komórki do ładowania i stało się…
Kilka godzin później rozkosznie przeciągnęłam się i zamarłam, kiedy dotarło do mnie, że wskazówki zegara zbliżają się nieubłaganie do godziny ósmej. Nie tak miał wyglądać mój pierwszy dzień po świątecznym urlopie. Jak w ukropie wyskoczyłam z łóżka, wskoczyłam pod prysznic i ubrałam się, w biegu popijając kawę.
Pół godziny później wbiegłam zdyszana do pracy i już na progu przywitało mnie… radosne szczekanie. Dzieci w pracy. A tak, przez święta zapomniałam jak ostatnio wygląda nasza rzeczywistość. Strajk. Podzielone zdania. Tematy, na które lepiej nie rozmawiać, bo może się to skończyć tylko kłótnią, a po co – skoro może być miło?
Większość z nas ma jakieś zdanie na temat sytuacji politycznej w kraju – jedni wyrobili ją sobie przez obserwację i analizę, pozostali, nie wnikając za bardzo w podstawy ekonomiczne czy mechanizmy społeczne, powtarzają tylko to, co im przekazują inni, tzw. autorytety. Nie do końca może rozumiejąc co się dzieje, nie wnikając za bardzo w problem, przyjmując jednak pewne fakty jako prawdy objawione.
Ale przecież każdy musi mieć własne zdanie, prawda?
Obserwuję ludzi, którzy z zacietrzewieniem bronią swoich stanowisk, prowadząc wielogodzinne dysputy nad tym, jak to powinno być. Czy mają strajkować, czy nie. Komu dać podwyżki. Lekarzom? Bo przecież nas leczą. Nauczycielom? To oczywiste, bo to przecież przyszłość naszych dzieci. Służby mundurowe też są potrzebne, bronią nas i dbają o porządek i także ich pensje finansowane są z budżetu państwa – za chwilę okaże się, że kiedy podwyższymy zarobki jednym – przez porównanie i oni zaczną czuć się pokrzywdzeni. Na pewno wróci też temat górników – tyle lat byli u podstaw budowania „potęgi” gospodarczej naszego kraju, w pocie czoła wyrabiając normę. Gospodarka całych regionów została podporządkowana wydobyciu, przetwórstwie, przez co teraz, kiedy pewne struktury upadają, ludzie nie bardzo wiedza jak dalej żyć. I jeszcze rolnicy – no bo dlaczego nie? Przecież im też jest coraz ciężej, zwłaszcza tym małorolnym, którzy ledwie wiążą koniec z końcem i nie byli na tyle cwani, żeby obsiewać pola tym, co akurat unia wskaże, dając dopłaty.
I na pewno jest jeszcze wielu innych, o których w tej chwili zapomniałam, a którzy też czują się pokrzywdzeni i sfrustrowani brakiem środków na godne życie.
Wszyscy zaczną krzyczeć daj, kolejne grupy przyjdą pod sejm skandując swoje hasła. Jednym uda się wynegocjować więcej, inni dostaną nędzne ochłapy, ale przecież cudów nie ma, z pustego w próżne się nie naleje.
A kiedy uspokoją się szturmy grup społecznych i zawodowych, zacznie się walka o wydatki celowe, o kwestie moralne i religijne.
Oczywiście mądrzy politycy będą siedzieli i debatowali, spędzą wiele godzin produkując nowe ustawy, wydając rozporządzenia, mniej lub bardziej psując to, co już istnieje, czasami coś może naprawiając. W większości jednak mieląc słowa, które niczego nie wnoszą, powtarzając w lekko zmodyfikowanej formie to, co powiedziane już było wielokrotnie kilka kadencji wcześniej, przez mniej znaczące, a przez to nie brane pod uwagę osoby.
Opozycja (w znaczeniu ogólnym, nie mam na myśli tylko obecnej kadencji) oczywiście będzie ich opluwać i krytykować całokształt ich działań, bo nawet jak by udało się zrobić coś konstruktywnego, to przecież nie przystoi skomplementowanie dobrych dla kraju decyzji przeciwnika – wszak po trupach, trzeba dojść do celu. A celem nie jest bynajmniej naprawa czegokolwiek – celem samym w sobie, w większości przypadków, jest WŁADZA. I nie twierdzę, że nie ma idealistów, którzy naprawdę chcieliby coś zmienić. Są – po początkowych próbach (nawet jeśli uda im się zapalić do swoich pomysłów wyborców, którzy oddadzą im swoje głosy i wydelegują do sejmu), siadają cichutko w kąciku, zakrzyczani i zmyci przez główne nurty.
I nikt nie myśli o tym, że trzeba zacząć od podstaw, że budując ciągle na zaszłościach, na krzywych podstawach, nie stworzymy prężnie działającego mechanizmu państwowego. A to właśnie na tym powinniśmy się skupić.
Zamiast się kłócić, powinniśmy dostrzec, że w miejsce silnego organizmu, rośnie nam potwór na chudych nóżkach – nasz kraj, Polska. Potwór, który co i raz odgryza sobie palec, a czasem i całą rękę, żeby którąś z grup nakarmić, sam będąc coraz bardziej zagłodzonym, rzucając się łapczywie na ochłapy, które rzuca mu któryś z dalszych lub bliższych sąsiadów.
Zamiast się kłócić, powinniśmy współpracować. Ale… to tylko moje takie blogowe niewiele wnoszące bla, bla, bla… Nie mam zamiaru z nikim się kłócić. Zamiast tego, tak jak większość z nas, ludzi mających własne zdanie, na temat tego jak w naszym kraju być powinno, nie zrobię NIC.
Chociaż... Dzisiaj też wyciągnę leżak i popatrzę w gwiazdy. Może któraś jednak się skusi...?
Bez zbędnych słów....
https://www.youtube.com/watch?v=7SMHu7p9W_UStrajk nauczycieli
No i znowu to samo...
Kolejny mój wpis został wyrzucony z głównej strony gamedesire, i zostałem zablokowany.
A tak szczerze powiedzcie, czy ten wpis jest dla kogoś obraźliwy?
Czy nie można mieć swojego zdania tutaj?
Ostatnio głośnym tematem stał się temat strajku nauczycieli. Jeżeli miałbym być szczery i sprawiedliwy wobec własnych przeżyć związanymi z nauczycielami. To muszę powiedzieć, że złamanego grosza bym im nie dał. Wiem, to smutne.
Nigdy nie lubiłem szkoły, ponieważ nie umiałem sobie w niej dobrze radzić. Była dla mnie zbyt trudna i za mało wyrozumiała. Zawsze byłem gdzieś na końcu, w kolejce po to, co dla mnie niezrozumiałe. Były chwile, kiedy naprawdę potrzebowałem pomocy, lecz kiedy ona nie nadchodziła i ja odpuszczałem. Jedynym przedmiotem, w którym mogłem być dobry, to język polski. Choć do dzisiaj mam problem z czytaniem.
,,Dobry człowiek '' bez BOGA
https://www.youtube.com/watch?v=uKJ2qAQMYtMRadości czas
W zmartchwstaniu jest zbawienieMoja siła,wybaczenieTa miłość jak źródlana wodaTej miłości mi potrzebaMoja dusza o nią wołaTy oparciem mojej duszyJasną gwiazdą wśród ciemnościDrogowskazem jasnym prostymChoć nie raz zwątpiłamNie raz obraziłamLecz ta miłość jest jak rzekaNie zatrzyma nikt jej przecieżPanie z Tobą chcę swe życie tworzyćKomu ufać ,komu wierzyć?Ciężkie czasyCierpienie i bólKara czy zrządzenie losu?Płonąca Katedra Notre-DameW sercu jakaś trwogaCzy przestroga?Panie Ty mym wybawieniemhttps://youtu.be/mNPKBmQ-1goMarta i ja (część 7)
Następnego dnia, po niespodziewanej wizycie dziadków, mama przed wyjściem do pracy, zajrzała do dziecięcej sypialni. Usiadła na łóżku i głaszcząc po włosach raz mnie, raz Martę, próbowała nas obudzić. Otworzyłam oczy i wpatrywałam się w nią z zachwytem. Była najpiękniejszą kobietą na świecie. W promieniach porannego słońca migotały drobinki kurzu, układając się w fascynujący wzór na jej włosach. Mamusia uśmiechała się i pierwszy raz zauważyłam, że ma zmarszczki w kącikach ust.
- Milenko - wyszeptała - obudziłaś się, a śpioch Marta wciąż pochrapuje.
- Mamo.
- Tak skarbie?
- Kocham cię, mamusiu.
- Ja ciebie też.
- A mnie? - odezwała się niespodziewanie Marta.
Mama wysoko uniosła podbródek i zaśmiała się tak radośnie, aż zagulgotało jej w gardle.
- Nie dość, że śpioch to jeszcze zazdrośnica.
Połaskotała ją i przytuliła. Zaczęły się ze sobą przekomarzać, przepychać i siłować, a ja poczułam, że pilnie muszę do łazienki. Gdy wróciłam, one wciąż leżały, wtulone w siebie. Wzięłam mały rozbieg i rzuciłam się "szczupakiem" na łóżko, przeturlałam i dołączyłam do nich. Teraz, zamknięte w swoich ramionach, byłyśmy bezpieczne przed najstraszliwszymi zagadkami świata dorosłych.
Mamusia oderwała się pierwsza i przetarła policzki.
Płakała?
- Muszę lecieć, pewnie jestem już spóźniona ale bardzo chciałam was przytulić. No i… w kuchni czeka gorące kakao, choć pewnie teraz już nie takie gorące.
Zerwałyśmy się, bo ten boski napój był naszym ulubionym, a przyrządzony przez mamę, nie miał sobie równych na całym świecie.
Wyszła do pracy. Wyjrzałam przez okno w kuchni, znów padało.
Po południu zaskoczyło nas pukanie do drzwi. Pomimo protestów Marty, otworzyłam je i na progu ujrzałam dziadków.
- Milenka - babcia przytupywała nogami - wpuścicie nas? Zupełnie przemokliśmy.
Odsunęłam się bez słowa, robiąc miejsce, by mogli wejść. W przedpokoju dziadek złapał moją dłoń i potrząsając nią wykrzykiwał:
- Milenka! Słoneczko ty nasze! Witaj! Gdzie twoja siostrzyczka?
- Tu jestem - odezwała się ponuro, z głębi korytarza, Marta.
- Chcieliśmy porozmawiać z wami i wręczyć prezenty - babcia przejęła inicjatywę – więc może tak, przejdziemy do kuchni.
Nie wyglądali na przemoczonych, oboje odziani w płaszcze przeciwdeszczowe. Dziadek miał przewieszoną przez ramię wielką, brązową torbę. Skierowali się w stronę kuchni. Posłusznie podreptałyśmy za nimi. Zdjęli okrycia, rozwiesili je na krzesłach, a sami usiedli przy stole, zupełnie tak jak wczoraj. Przez chwilę trwała krępująca cisza. W końcu odezwała się babcia.
- Chciałabym, abyście wiedziały, że to nie tak, że was nie kochamy i nie interesujemy się wami, choć faktycznie przez wiele lat się nie odzywaliśmy.
Wciąż milczałyśmy, patrząc na nich z ciekawością. Nieoczekiwanie odezwała się Marta.
- Mama mówi, że chcecie wejść na siłę w nasze życie.
- Tak mówi? - spytała jednocześnie babcia i ja.
Nie pamiętam, aby mama użyła takich słów, nie kojarzę rozmowy z nią, na temat dziadków. To oznacza, że gadały z Martą beze mnie? Kiedy? Odpowiedź przyszła mi do głowy natychmiast - dzisiaj rano, gdy byłam w łazience.
- Tak mówi? - powtórzył dziadek.
- Widzisz - zwrócił się do Marty - sądzę, że wasza mama ma wiele racji w tym co mówi. Jesteśmy winni wielu zaniedbań względem was, jednak nie mamy zamiaru naprawiać nic na siłę.
- Pozwól... - przerwała mu babcia - uważamy z dziadkiem, że koniecznie trzeba nadrobić te wszystkie lata, naprawić. A przede wszystkim musimy wam opowiedzieć o naszej rodzinie, o waszym tacie, a właściwie o... waszych dwóch ojcach.
- Karola - dziadek zareagował gniewem na jej wypowiedź.
- No co? Wcześniej czy później muszą dowiedzieć się całej prawdy.
- To przecież jeszcze małe dziewczynki.
- Nie takie znowu małe. Ja w ich wieku to musiałam...
- Opowiedz o tacie - tym razem, to ja przerwałam ich sprzeczkę.
Na moment znów zaległa cisza. I znów pierwsza odezwała się babcia.
- Dobrze. To było tak. Mieliśmy dwóch synów, Marka i Maćka, byli bliźniakami jak wy... Jednak różnili się od siebie... można powiedzieć, jak noc i dzień. To znaczy... z wyglądu podobni, ale... - zamilkła.
- Ale co? - nie odpuszczałam, choć wiedziałam, że moje zachowanie jest niegrzeczne. Musiałam jednak wreszcie dowiedzieć się całej prawdy.
- Dobrze - westchnęła babcia - zacznijmy może od tamtego lata. Jednego roku wysłaliśmy chłopców na wakacje na wieś, do rodziny. Wiosną przechodzili ciężką anginę i pomyśleliśmy, że dla podreperowania zdrowia, dobrze zrobi oderwanie ich od wyziewów miejskich i odpoczynek blisko natury. Podobało im się. Kąpali się, biegali, nauczyli się prac polowych i chodzili na wiejskie zabawy. Tak oto poznali waszą mamę i... obaj się w niej zakochali. Właściwsze określenie byłoby - oszaleli dla niej ale to Maciek był tym, który zdobył jej serce i .... - tu odchrząknęła - i został waszym tatą.
Spojrzałyśmy z Martą na siebie.
Maciek? Jak to Maciek, pewna jestem, że mama mówiła, że tata miał na imię Marek.
Widziałam, że Marta ma zamiar zaprotestować, ale poprosiłam ją spojrzeniem, by tego nie robiła. Byłam niezmiernie ciekawa opowiadania dziadków.
Babcia pokiwała lekko głową i dalej zanurzyła się w opowieść.
- Muszę przyznać, że wasza mama była najśliczniejszą dziewczyną, jaką widziałam i nie dziwię się moim chłopcom, iż potracili dla niej głowy...
- Karola... - mruknął dziadek.
- Nie przerywaj, przecież wiem, że moimi słuchaczkami są dwie małe dziewczynki - wygięła się w jego stronę i żartobliwie pogroziła palcem, potem odwróciła się do nas, a na jej twarzy wykwitł promienny uśmiech.
- Urodę przejęłyście po niej.
Chrząknęłam znacząco, choć nie odezwałam się.
- Ty Milenko - babci uwadze nie umknął mój sygnał dezaprobaty - zostałaś okaleczona i do tego tematu, a co za tym idzie - naszych propozycji, odnośnie możliwości wyleczenia, jeszcze wrócimy...
Zadrżałam. Przez moment wyobraziłam sobie siebie bez ohydnej szramy, siebie wyglądającą równie pięknie jak Marta, ale szybko odegnałam wizję.
Nie wierzę, aby cokolwiek mogło zmienić moją twarz.
- O czym to ja? A tak... Chłopcy walczyli o waszą mamę na wszelkie sposoby, pisali wiersze, zrywali dla niej kwiaty z okolicznych ogrodów, zabierali na potańcówkę, na zakupy, nad rzekę...
Przed oczami stanęła mi jedna z tajemniczych fotografii.
- Potem coś się między nimi wydarzyło, wasza mama, która od początku faworyzowała Maćka, nagle zaczęła interesować się Markiem. Wakacje skończyły się, a chłopcy musieli wrócić do domu. Obaj jeszcze jakiś czas potem chodzili z głową w chmurach i wiecznie wykłócali się o waszą mamę. Nie szło z nimi wytrzymać. Jednego dnia Maciej poinformował nas, że zostanie ojcem, zaraz potem to samo wyznał Marek...
- Karola, ja jednak wciąż uważam, że one są za małe na takie historie - dziadek kolejny raz zaprotestował.
- Nie - odezwałam się stanowczo - nie, dziadku, jesteśmy już duże i wszystko rozumiemy.
Dzisiaj myślę, że właśnie wtedy przekroczyłyśmy tajemniczy próg pomiędzy dzieciństwem a światem dorosłych. Zbyt wcześnie, zbyt mocno, zbyt drastycznie, ale nie było odwrotu - dziecięctwo, w jakimś wymiarze, zostało za nami.
- No widzisz? Kobiety zawsze szybciej dojrzewały do świadomej roli w społeczeństwie, a moje wnuczki są nad wiek rozwinięte... jak moi synowie kiedyś.
- W każdym razie - podjęła znów temat wspomnień - dochodziło wtedy do wielu sprzeczek w domu. Ja i dziadek byliśmy kompletnie oszołomieni i gubiliśmy się w domysłach. Może i nie powinnam wam tego mówić, ale postanowiłam być szczera za wszelką cenę i... jakby to powiedzieć, nie byliśmy z dziadkiem zadowoleni z tego, że Basia wkroczyła w życie naszej rodziny. Cóż, kiedy stało się.... Marek uparł się, że chce z nią być. Maciek oskarżał go, iż odbił mu dziewczynę. Oj, trudny czas... ciężko wspominać. Prosiliśmy, błagaliśmy, dawaliśmy różne opcje rozwiązań, jednak Marek, co raczej dziwne jak na niego, uparł się jak osioł. Rzucił studia, wyprowadził z domu, zerwał z nami kontakty i zamieszkał z waszą mamą.
Zamilkła i dopiero po chwili dodała:
- A szalony Maciek podążył za nim...
Dalsze wywody przerwał jej zgrzyt klucza w drzwiach wejściowych. Mama wróciła z pracy. Wkroczyła do kuchni z gniewną miną.
- Zobaczyłam przed domem samochód. Wiedziałam! Wiedziałam, że nie dotrzymacie słowa i zjawicie się przed określoną godziną! Po cholerę wam zaufałam?!
- Uspokój się Basiu - dziadek wstał z krzesła i sięgnął do przepastnej torby, którą miał ze sobą. Wyjął małe, granatowe pudełeczko i wysunął je w stronę mamy.
- Wybacz... Wyczekiwaliśmy z niecierpliwością, aby móc was znów zobaczyć i tak cieszyliśmy się ze spotkania. Przyjechaliśmy dziś za wcześnie i planowaliśmy poczekać w samochodzie. Jednak ten deszcz i ziąb zmusił nas do skorzystania z waszej gościny ciut prędzej. Bardzo cię przepraszamy.
Mama zaczęła się uspokajać. Dziadek podał jej pudełeczko.
- To dla ciebie, Basiu.
Wzięła je od niego i otworzyła. Krzyknęła z zachwytem, ale chwilę później zamknęła i próbowała oddać je dziadkowi.
- Nie, dziękuję, nie mogę tego przyjąć.
- Ależ możesz drogie dziecko - odezwała się babcia - to kolczyki po mojej mamie i dobrze wiem, że Marek kiedyś ci je obiecał.
- Nie, dziękuję - powiedziała stanowczo mama i potrząsnęła niecierpliwie pudełeczkiem, próbując zmusić dziadków, aby je od niej odebrali. Żadne z nich nie wyciągnęło ręki, ani nie uczyniło gestu, który wskazywałby na to, że chcą je z powrotem. Mama odłożyła paczuszkę na stół.
- Basiu... - dziadek znów podjął się misji dogadania się z mamą - Basiu, jeśli masz nam to bardzo za złe, pójdziemy sobie i wrócimy w terminie, który wyznaczysz.
Babcia cichutko prychnęła pod nosem z dezaprobatą, ale mama chyba tego nie słyszała.
To chyba mina dziadka, wyrażająca skruchę i smutek, zmiękczyła mamę.
- Nie... Już dobrze... zostańcie... Zrobię wam herbatę.
- Tak, poproszę - odparł dziadek.
- Oczywiście, ale jeśli pozwolicie, wezmę się również za obiad. Dziewczynki na pewno umierają z głodu.
- Pomogę - zaoferowała się, niespodziewanie babcia.
- Nie! - wykrzyknęła mamusia.
- Poradzę sobie - dodała po chwili spokojniejszym tonem - mam już zrobione pierogi, tylko je odgrzeję.
Babcia posłuchała jej i skinęła głową.
Stałyśmy z Martą z boku, wciąż oszołomione i przytłoczone wiadomościami jakie usłyszałyśmy i zdarzeniami, które się przy nas rozgrywały.
Dziadek odwrócił się w naszą stronę, mrugnął i skinął ręką, zachęcając nas abyśmy do niego podeszły.
- Nie wiedzieliśmy z babcią, co takiego może sprawić wam radość, ale pomyśleliśmy, że wszystkie dziewczynki lubią...
Znów sięgnął do brązowej torby.
Marta szturchnęła mnie pytająco. Wzruszyłam ramionami.
W końcu nie ma nic złego w przyjęciu prezentu od własnych dziadków.
Dziadek każdej z nas podał podłużny kartonik zapakowany w kolorowy papier.
- Proszę to dla ciebie Martuś, a to dla Milenki.
- Z "Pewex'u"... - wtrąciła się babcia.
Rozpakowałyśmy z niecierpliwością, chociaż papier był niezwykle kolorowy i gładki w dotyku. Pudełko, z trzech stron kartonowe, z jednej było przezroczyste i ukazywało przedziwną lalkę o długich blond włosach, niebieskich oczach, słodkich, czerwonych ustach, długich nogach i ... ogromnych piersiach.
Marta westchnęła z zachwytem, zupełnie jak mama przed chwilą.
- Piękna, co? - babcia aż zapiszczała z podziwu.
- Tak... - wyszeptała moja siostra.
- Milenko? A tobie nie podoba się? - zdziwił się dziadek.
Nie umiałam udawać zachwytu, a nie chciałam być niegrzeczna i niewdzięczna, więc tylko spuściłam głowę.
- Dziewczynki, marsz do łazienki, umyć ręce.
Przerwało jej pukanie do drzwi wejściowych. Mama szybkim krokiem wyszła z kuchni. Poszłyśmy z Martą posłusznie spełnić jej polecenie. Każda wciąż trzymała prezent od dziadków.
- Miluś pokaż swoją.
Wymieniłyśmy się pudełkami. Lalka mojej siostry była identyczna jak moja, różniła się jedynie kolorem sukienki. Patrzyłam na delikatne rysy, na lśniące loki i prześliczny strój. Lalka była prześliczna ale... sztywna i obca.
- Są cudowne - ekscytowała się Marta. - Prawda?
- Tak, chyba tak. Piękne - przytaknęłam - tylko...
- Co? - Moja siostra uniosła wzrok znad wspaniałego prezentu.
- Twoja ma ładniejszą sukienkę.
- Tak? Chcesz się zamienić?
- Nie - pospiesznie odpowiedziałam - Ładniejsza sukienka słusznie należy się twojej lalce.
Gdy wróciłyśmy, w kuchni obok mamy stał wujaszek Sławek. Minę miał lekko zakłopotaną, ale dzielnie wytrzymywał zdziwione spojrzenie dziadka i oburzony wzrok babci.
- Ależ proszę państwa, nie chcę abyście z mojego powodu robili sobie kłopot. Zaraz wychodzę...
- Nie, nie... właściwie to my dzisiaj sporo kłopotu narobiliśmy. O, Marta i Milenka - dziadek wstał od stołu - pora się pożegnać. Chcemy prosić waszą mamę i was, abyście nas odwiedziły.
- Nie mam możliwości wybrać się w odwiedziny z córkami...
- W takim razie, jeśli nie będziesz miała nic przeciwko temu, za jakieś dwa, trzy tygodnie znów wpadniemy z wizytą...
- Nie wiem... - niepewnie odpowiedziała mama.
- Uprzedzimy cię - zapewnił pospiesznie dziadek - i uzgodnimy pasujący wam dzień.
- Dobrze.
Babcia również wstała i oboje skierowali się w stronę wyjścia.
- Do widzenia - wujaszek pierwszy wyciągnął dłoń w ich kierunku.
- Do widzenia - zawtórowała mama - Milena, Marta, odprowadźcie dziadków.
Dopiero, gdy stanęliśmy w drzwiach wejściowych dziadek przygarnął nas do siebie, przytulił i mocno uściskał. Babcia ucałowała każdą z nas w czoło.
- Wszystko naprawimy, obiecuję - rzekł bardzo poważnie dziadek.
- Dokończysz opowiadanie babciu? - zapytałam.
Skinęła przytakująco.
Zamykałam powoli drzwi wpatrując się w ich plecy, gdy się oddalali. Usłyszałam jeszcze, dochodzący z oddali konspiracyjny szept babci.
- Zauważyłeś Bronku, reakcję Mileny na prezent? Niepojęte, Barbie jej się nie spodobała...
Zamknęłam drzwi i odwróciłam się w stronę Marty.
Nie teraz, mówił jej wzrok, nie teraz - później będziemy martwić się, a teraz...
- Chodź, pobawimy się lalkami - powiedziałam.
Opowiadanie i święta
Wczorajszy dzień był dla mnie dniem, w którym musiałem stoczyć walkę z beznadzieją. Jak co dzień po godzinie 16, otworzyłem internet i zacząłem przeglądać aktualności. I wszystko było w porządku do chwili, kiedy przed moimi oczami pojawiło się opowiadanie pewnej niedokładnej autorki pt. ,,Marta i ja''. To nudne i oklepane fałszywą uprzejmością opowiadanie, sprawiło, iż poczułem się gorzej. Zamknąłem internet.
Święta święta i po świętach. Jak dobrze, że te święta wreszcie się skończyły. Jako zdeklarowany ateista, żyjący w tym przytłaczającym swoją religijnością kraju, już mogę odetchnąć z ulgą. Co mnie niezmiernie cieszy. A tak na marginesie... Z racji tego, że jestem paradoksalnie odcięty od tych ludzi wierzących i obchodzących wszelkie święta religijne. Mam możliwość spojrzenia na wasze zachowania nieco trzeźwiej, będąc właśnie z boku. I powiem wam, że śmiać mi się chcę, kiedy widzę jak wylewa się z was nieszczerość i niechęć do drugiej osoby, jak za plecami pragniecie nawet kogoś śmierci. A ostatecznie zasłaniacie się życzeniami i pustymi słowami wyprzedzającymi żółć jaką w rzeczywistości plujecie. Najgorszy jednak w tym wszystkim jest fakt, iż dla Was to wszystko jest święte.
Odchodzą...
Dzisiaj zmarł Stanisław Jędryka. Twórca takich filmów jak:
"Do przerwy 0:1"
"Stawiam na Tolka Banana"
"Wyspa złoczyńców"
" Podróż za jeden uśmiech"
RIP [*]https://www.youtube.com/watch?v=P5nSQXb6qnMMarta i ja (część 6)
Wujaszek znów bywał u nas codziennie. Pomalutku nabierałam do niego zaufania. Ośmieliłam się pokazać mu namalowany, podarowanymi farbkami, obrazek. Przedstawiał las, rzekę i to szczególne "nasze miejsce". Odebrał go ode mnie z powagą, ale nie taką udawaną, jaką często dorośli mamią dzieci, tylko pełnej prawdziwego szacunku dla autorki.
- To konkretne miejsce, co?
Skinęłam potakująco głową.
- Gdzie to jest?
- Tam - wskazałam ręką w kierunku domostwa starej Jabłońskiej - tam, za zagajnikiem...
Uśmiechnął się ze zrozumieniem.
- Tajemnica?
Znów skinęłam głową.
Jeszcze niedawno to była nasza jedyna tajemnica, moja i Marty, a teraz miałyśmy ich bez liku. Przez moment chciałam opowiedzieć wujaszkowi o nich. Zrzucić przeraźliwy ciężar. Trwało to jednak mgnienie myśli. Znów zatrzasnęło się we mnie wieko, a ja sama otoczyłam się murem. Milczeliśmy.
Do dzisiaj lubię milczenie i zdarza mi się przez wiele godzin nie powiedzieć ani jednego słowa. Wtedy też po cichu wycofałam się do swojego pokoju. Położyłam się spać z głową pełną myśli o tajemnicach, ale też i o wujaszku. Przyśnił mi się. Trzymałam go za rękę prowadząc przez las. Nad nami konary drzew oplatały się tworząc ciemny baldachim, a w oddali słyszałam pohukiwanie puszczyka. Wujaszek spojrzał na mnie, a jego oczy zaświeciły jak u kota. Jego twarz zrobiła się straszna o on sam wysyczał: "zgubiłaś rodzinę". Przestraszyłam się i obudziłam. W pokoju było cicho, słyszałam tylko przytłumiony oddech Marty i tykanie zegara. Jednak po chwili do moich uszu dotarło coś jeszcze. Wstałam i najciszej jak umiałam wyszłam na korytarz. Drzwi pokoju mamy były lekko uchylone, z spoza nich sączyło się delikatne światło lampki nocnej. Cichutko podeszłam i zajrzałam przez szparę. Mama leżała w łóżku, obok okresowego wujaszka. Jej głowa spoczywała na jego ramieniu, a on uspokajająco gładził ją po ręce.
- Daj spokój - mówił przyciszonym głosem, jednak na tyle głośno, że słyszałam każde słowo.
- Łatwo ci mówić - mama odpowiadała płaczliwie - mogę stracić dziewczynki.
- Eee tam. Panikujesz bez potrzeby. Niby dlaczego miałabyś je stracić? Jesteś dobrą matką, dbasz o nie...
- Ty nie rozumiesz. Nic a nic...
- No właśnie, nic a nic nie rozumiem. Może to pora abyś mi wytłumaczyła?
Mama zaniosła się płaczem.
Znam to - pomyślałam - zawsze tak robi, gdy nie chce czegoś powiedzieć i zwleka.
- Dostałam... Dostałam zawiadomienie, że... ktoś... wniósł pozew o ustalenie ojcostwa dziewczynek.
- Ktoś? Ktoś? Jak to ktoś? Ojciec dziewczynek tak? No bo jak "ktoś"?
- Nie... tak... nie... nie do końca.
- Wybacz, ale kompletnie nie rozumiem.
- Widzisz... Ojciec dziewczynek nie żyje...
- Tak mówiłaś. Ale zza grobu nie wnosi się pozwów.
- No bo... No bo... Marek... Ojciec dziewczynek… On miał brata bliźniaka.
- Oooo, a to mnie zaskoczyłaś, jakoś nigdy nie wspomniałaś o nim. I co? To on wniósł pozew? Dlaczego?
- Nie wiem - głos Mamy zrobił się jeszcze bardziej płaczliwy - nie wiem... Ja już nic nie wiem.
- Kochanie - ton wujaszka lekko się uniósł - coś jednak musisz wiedzieć. Nikt ot tak sobie, od czapy, nie wnosi o uznanie ojcostwa.
- Kiedy ja kompletnie nie pojmuję skąd on się nagle wziął i dlaczego...
- Krótko i bez owijania w bawełnę - przerwał jej wujek Sławek - spałaś z nim?
Mamę chyba zatkało, bo milczała przez dłuższą chwilę i słychać było jak pociąga nosem. W końcu wyznała:
- Tak, ale... Tylko jakieś... dwa razy.
- No wiesz - zaśmiał się w brzydki sposób wujaszek – jak się ma szczęście albo pecha, to by zostać ojcem wystarczy nawet jeden raz.
- Ale... ale... on nie może być ojcem. Tatą dziewczynek jest Marek, jego nieżyjący brat, jestem tego pewna.
- To chyba nie jest trudne do udowodnienia? Mówisz brat męża wniósł pozew o uznanie go za biologicznego ojca? Fiu, fiu. Nieźle.
Przez chwilę trwała cisza, przerywana cichutkim pochlipywaniem mamy. Chciała się już wycofać do sypialni.
- Do takich badań to chyba pobierają krew i porównują albo jakieś pomiary robią? Jeśli to brat bliźniak ojca dziewczynek to... Hmmm… Ciężka sprawa. Jak oni to ustalą? Mają chyba te same geny, co?
Mama zaniosła się płaczem
- Ciii - wujaszek przycisnął ją do siebie - Cicho, bo dzieci pobudzisz.
Spojrzał w stronę drzwi.
O Boże! Zobaczył mnie?
Zamarłam. Jednak raczej nic nie zdradziło mojej obecności, bo wujaszek wciąż uspokajająco gładził mamę.
- Widzisz? Widzisz? On może uzyskać prawo do moich dzieci. On, który całe życie starał się mi zaszkodzić. Jemu nie zależy na dziewczynkach, jemu zależy na zniszczeniu mnie.
Dalszych słów nie zrozumiałam bo zginęły w rozpaczliwym szlochu.
Bezszelestnie wycofałam się do naszego pokoju. Kompletnie zmarznięta i wstrząśnięta rozmową wskoczyłam do łóżka i przytuliłam się do ciepłej Marty.
Tatuś żyje? Mamy tatę? Mamy dwóch tatusiów?
Ranek przywitał nas deszczową pogodą. Mamy i wujaszka już nie było, wyjechali do pracy. Na stole w kuchni stały przykryte talerzykiem kanapki dla nas. Marta pomalutku i z namaszczeniem nalewała nam mleko do kubeczków. Siedziałam przy stole czekając cierpliwie i ziewałam raz po raz. Popatrzyła na mnie uważnie, a ja uśmiechnęłam się usprawiedliwiająco.
- No daj te mleko...
Usiadła obok stawiając kubki przed nami. Zrelacjonowałam jej nocną rozmowę dorosłych.
- I co teraz Miluś? Czy on nas zabierze od mamy?
- Nie bądź głupia! Nie może! - nie mieściło mi się w głowie, że mogłybyśmy żyć w innym miejscu i inaczej niż teraz.
- Ale sama mówiłaś, że chce...
- Chce znów być naszym tatą.
- Jak to znów?
- No chyba musiał już kiedyś nim być, a potem nie... No i teraz chce znowu być.
- I co teraz Miluś? - Marta wróciła do swojego pytania.
- Teraz to pewnie mama za żadne skarby nie będzie chciała nas oddać i może wreszcie powie całą prawdę o tacie.
- Nie chcę taty - skrzywiła się Marta - a jak już, to niech będzie nim wujaszek Sławek.
- A ja nie wiem... Może to jest prawdziwy tata i szuka nas od wielu lat? Może wcale nas nie chciał zostawić? Może...
- Może skończmy już - ucięła moje dywagacje siostra.
Widziałam, że jest mocno wystraszona.
Siedziałyśmy w milczeniu. Deszcz stukał o szyby kuchenne.
Myślałam o tym, kim tak na prawdę jest mój tata?
Ten co umarł, czy jego brat? Skoro są bliźniakami, jak Marta i ja, to pewnie bardzo się kochali. I chyba obaj kochali mamusię. A którego kochała mama? Jak poznać, gdzie tu prawda?
Pierwsza od stołu wstała Marta.
- Chodźmy, porysujemy sobie...
Odsunęłam krzesło, podniosłam się i sięgnęłam kubek z mlekiem. Pociągnęłam długi łyk. Kanapki od mamy zostały nietknięte na kuchennym stole.
Mama wróciła sama. Była milcząca i zamyślona, ale spokojna. Przy obiedzie łagodnie poprosiła:
- Chciałabym z wami porozmawiać, dziewczynki.
- Teraz? - spytałam.
- Tak, teraz.
Wymieniłyśmy z Martą porozumiewawcze spojrzenie.
- Widzicie... Muszę wam coś wyznać. No bo… No… nie wszystko wam wtedy opowiedziałam... Patrzyła na nas przepraszająco.
- Otóż, tatuś wasz miał brata bliźniaka.
Siedziałyśmy nieporuszone. Żadna nie wydała okrzyku zdziwienia czy niedowierzania. Mama jednak nie zauważyła naszego braku reakcji.
- A ten brat tatusia, po jego śmierci odsunął się od nas i nigdy nie próbował nawiązać kontaktu... do teraz... Teraz przypomniał sobie o nas… O was... I chyba chciałby zostać waszym tatą.
- A może? - wyszeptała Marta.
- Nie... Trochę tak... Nie... - mama sama gubiła się w gąszczu wątpliwości.
- To może czy nie? - spytałam.
- No, niby teoretycznie może... Napisał pismo o przeprowadzenie badań, które pokażą pokrewieństwo między wami... Jednak, właśnie dowiedziałam się, że dopóki nie macie ukończone trzynaście lat, bez mojej zgody nie może zrobić żadnych badań. A ja nigdy nie wyrażę zgody - zakończyła prawie krzykiem.
- Czy on może nas porwać? - Marta wciąż szeptała.
- Nie... Chociaż może i tak. Musicie być bardzo ostrożne. Nie możecie same wychodzić z domu, a już broń Boże do lasu czy nad rzekę. I o wszystkim mi mówcie. Rozumiecie? Cokolwiek się zdarzy, ważnego czy nie, czy coś usłyszycie, czy zobaczycie, macie natychmiast mi o tym powiedzieć.
Siostra spojrzała na mnie pytająco. Pokręciłam głową.
Nie teraz. Jeszcze nie teraz. Powiemy jej szczerze, gdy ona sama będzie z nami do końca szczera.
- Macie jakieś pytania, bo muszę posprzątać po obiedzie, a zaraz przyjedzie wujek Sławek?
Miałam ich milion, ale zadałam tylko jedno.
- Jak on ma na imię?
Mama przechyliła głowę i lekko przymrużyła oczy.
- Maciek.
Tego wieczoru niczego więcej o bracie taty nie dowiedziałyśmy się. Marta przerażona wizją porwania nie wracała do tematu, więc pozostałam z myślami sama. Za wszelką cenę pragnęłam poznać prawdę. Nie bałam się, tak jak moja siostra nieznanego, bałam się tego, że mama zacznie podejrzewać , iż wiemy o wiele więcej niż jej się wydaje. Doszłam do wniosku, że bezpieczniej będzie podrzucić z powrotem na dno szafy zdjęcia i listy. Następnego dnia wślizgnęłam się do sypialni mamy, gdy była w pracy, popatrzyłam raz jeszcze na siebie na fotografii i odłożyłam kopertę na miejsce.
Odskoczyłam jak oparzona od szafy gdy usłyszałam za sobą skrzypnięcie podłogi. Odwróciłam się. To Marta stała za mną.
- Miluś? Czy zrobiłyśmy coś złego zabierając te rzeczy?
- Nie, przecież one tak jakby też trochę należą do nas a poza tym przecież oddałyśmy je.
Patrzyła na mnie z takim skupieniem, że aż poczułam jej strach i wyrzuty sumienia.
- Chodź, mama zrobiła galaretkę. Zjemy na podwieczorek.
Lato zbliżało się już ku końcowi. Słońce nie świeciło już tak mocno, a wiatr gdy się zrywał, był o wiele chłodniejszy niż tydzień, czy dwa temu. Dzisiaj nie padało i kusiło mnie mocno, aby wymknąć się na dwór. Zakaz wychodzenia bez opieki wydał mi się zbyt surowy.
- Nie - Marta stanowczo zaprotestowała na moją propozycję spaceru.
- Tylko do domu starej Jabłońskiej i z powrotem, proszę...
- Nie.
- To sama pójdę - oburzyłam się.
- Nie! Nie możesz! Powiem mamie! Zobaczysz jak ci się sięgnie - krzyczała na mnie.
Popatrzyłam na nią ze złością.
- Zdrajczyni - wysyczałam i obrażona uciekłam do pokoju. Rzuciłam się na łóżko, ukryłam twarz w poduszce.
Co za świat? Wszystko w nim nie tak. Mama zamiast córek woli okresowych wujaszków. Tatuś... Nie wiadomo czy żyje czy nie żyje. Na dwór wyjść nie można. Ja jestem brzydką maszkarą, ale co najgorsze moja ukochana siostra okazała się być zdrajczynią.
Po raz pierwszy tego lata popłakałam się wyrzucając z siebie rozterki ostatnich tygodni. Płakałam nad sobą i nad Martą. Płakałam nad mamą i tatą. Płakałam nad wszystkim co ostatnio się działo.
Głaskanie po głowie przerwało mój akt rozpaczy.
Wiedziałam, że przyjdzie.
Położyła się koło mnie i przytuliła.
- Pamiętasz? - wyszeptała mi ucha - Pamiętasz jak bawiłyśmy się w "Ecie, pecie, gdzie jedziecie"? - ścierała moje łzy, rozsmarowując mi je po twarzy. - Nie płacz Milenko. Masz mnie. Zawsze będziesz miała...
Wtuliłyśmy się w siebie mocno.
- Muszę wysmarkać nos... - powiedziałam po chwili zduszonym głosem - i odechciało mi się już spaceru.
Przez kilka dni było spokojnie. Zachowywałyśmy się bardzo grzecznie, a mama wynagradzała to czasem wspólnie spędzanym. Bawiliśmy się w czwórkę wraz z wujaszkiem Sławkiem w gry, zgadywanki, szarady. To jedyny czas w naszym dzieciństwie, gdy delektowałyśmy się z Martą smakiem prawdziwej rodziny.
Sielankę przerwali nieoczekiwani goście.
Byłyśmy wtedy same w trójkę, gdy pod dom zajechał elegancki, biały samochód. Nie pamiętam, a może nawet nie wiem, jakiej był marki, to zresztą nieważne. Ważne, że pojawienie się takiego auta w naszej wiosce to wydarzenie, które komentowane jest jeszcze przez wiele tygodni.
Właśnie z takiego samochodu wysiadło dwoje ludzi i zapukało do naszych drzwi. Podbiegłyśmy otworzyć, ale uprzedziła nas mama. Rozwarła je szeroko i zbladła. Przed nami stała para starszych ludzi. On niezbyt wysoki, siwy z sumiastym wąsem, ona - szczupła, ubrana niezwykle elegancko, z zaczesanymi w kok kasztanowymi włosami.
- Dzień dobry Barbaro - odezwała się kobieta - poznajesz nas?
Mama odpowiedziała nienaturalnie ugrzecznionym głosem.
- Tak, poznaję ale jestem bardzo zaskoczona....
- No tak... - uśmiechnęła się starsza pani - to całkiem zrozumiałe... Wpuścisz nas, czy będziemy tak konwersować w progu?
- Proszę... Wejdźcie. Tam na wprost - mama wskazała w kierunku kuchni.
My też wycofałyśmy się do tamtego pomieszczenia.
- Kto to? - wyszeptała Marta.
Wzruszyłam ramiona. Niby skąd mam wiedzieć? A zresztą pewnie i tak zaraz się wyjaśni.
Weszli zaraz za nami, mama zapraszająco wskazała krzesła przy stole.
- Proszę usiąść. Coś do picia?
- Tak, poproszę herbatę - odezwał się po raz pierwszy mężczyzna.
Kobieta przyglądała się bacznie mi i Marcie. Nawet gdy siadała nie spuszczała z nas wzroku.
- Dzień dobry dziewczynki - zagadnęła nas.
- One nie mają pojęcia kim jesteśmy, prawda - zwróciła się do mamy.
- Nie, bo niby skąd mają wiedzieć, przecież nigdy się nimi nie interesowaliście - teraz ton mamy był bardzo zgryźliwy.
- Oj, nie do końca to prawda, ale nie chcę zaczynać naszego spotkania od sprzeczki - pani z kokiem uśmiechała się promiennie, jednak ten uśmiech nie spodobał mi się - raczej prosiłabym cię, abyś nas sobie przedstawiła, chociaż akurat ja wiem, że macie na imię Milena i Marta - teraz zwróciła się do nas.
Mama podeszła tak, aby ująć za ramię mnie i siostrę.
- Dziewczynki to wasi dziadkowie. Od tatusia - powiedziała.
Marta aż otworzyła buzię ze zdziwienia, ja też nie kryłam zaskoczenia. Nigdy, przez całe nasze życie dziadkowie nie odezwali się do nas, nie napisali listu, nie zaprosili, nie przysłali prezentu, praktycznie nie istnieli dla nas. A teraz wkroczyli z uśmiechem w nasze życie i rozsiedli się w kuchni.
- Tak, jestem waszą babcią. Czy wiecie jak mam na imię?
Nie pamiętałam, a po prawdzie to nawet nie wiedziałam. Spojrzałam pytająco na Martę, zaprzeczyła ruchem głowy.
- Widzę, że nie - kobieta popatrzyła na mamę z politowaniem nie przestają się uśmiechać - nazywam się Karolina Miśkiewicz, a to mój mąż, a wasz dziadek Bronisław Miśkiewicz. Tak, jak wspomniała wasza mama jesteśmy rodzicami waszego ojca. Faktycznie, przyznaję, że karygodnie zaniedbaliśmy kontakty i chcielibyśmy przeprosić za to - tu zwróciła się do mnie i Marty - i prosić, abyście dały nam szansę na naprawę. Ty jesteś Milenka, prawda?
Skinęłam głową.
- Podejdź proszę... No nie bój się, nie gryziemy z dziadkiem przecież.
Mama stanęła pomiędzy nami.
- Wydaje mi się, że najpierw powinniście państwo ze mną porozmawiać, zanim zaczniecie odnawiać jakiekolwiek kontakty... i to na osobności! - mama powiedziała to podniesionym tonem.
- Oczywiście... jak uważasz Basiu. W żadnym wypadku nie chcemy wnosić zarzewia konfliktu do tego domu, prawda Bronku? - odwróciła się w kierunku męża.
Ten skinął potakująco głową.
- Dziewczynki, idźcie na podwórko - zarządziła mama.
Wyszłyśmy, ale bez zbędnych słów - wymieniając spojrzenia, wiedziałyśmy już co zrobimy. Podbiegłyśmy za dom, do ogrodu, gdzie znajdowało się okno kuchenne, które przez większość lata było uchylone i dzięki temu mogłyśmy słyszeć rozmowę dorosłych. Przykucnęłyśmy za rosnącymi pod oknem krzakami porzeczek i wsłuchałyśmy się, tak aby nie uronić ani jednego słowa.
- Macie niezły tupet tak sobie tutaj przyjeżdżając bez uprzedzenia i jak gdyby nigdy nic burzyć ład mojego domu!
- Doprawdy? Uważasz, że masz tutaj porządek? Zresztą, nieważne... nie mamy zamiaru cię atakować. Jednak nawet ty musisz wiedzieć, że jako dziadkowie bliźniaczek posiadamy pełne prawo aby widywać się z nimi i mamy zamiar z tego korzystać. Chcemy jak najlepiej dla dziewczynek.
- Tak? Jak najlepiej? A gdzie do cholery byliście przez te wszystkie lata? Jakoś nie pamiętam, aby którekolwiek z was pomogło mi kiedykolwiek! Nie pamiętam abyście…
- Dobrze, już dobrze - przerwała jej kobieta - przecież, przyznałam, że popełniliśmy błąd zrywając więź z wnuczkami. Przepraszamy i chcemy to dziewczynkom wynagrodzić.
- Niby jak? Tym, że wasz drugi syn pisze oszczercze pozwy?
- Oszczercze? Zaprzeczysz, że utrzymywałaś kontakty seksualne z obydwoma moimi synami?
- Ojcem dziewczynek jest Marek!
- Doprawdy? Skąd ta pewność Basiu? Z tego co dowiedziałam się od moich chłopców, w okresie gdy zaszłaś w ciążę sypiałaś z jednym i drugim. Maciek ma pełne prawo domniemywać...
- A pani to pewnie pod łóżkiem leżała i notowała, który i ile razy, co? - Mama krzyczała nie zważając na nic - Wynocha! Wynocha mi stąd!
- Wyrzucasz nas? Może jeszcze oblejesz nas wrzątkiem?
- Uspokójcie się - odezwał się mężczyzna, jego głos brzmiał spokojnie i smutno - proszę, obie się uspokójcie.
Na chwilę zapadła cisza. Marta chwyciła mnie za rękę, jej dłoń była spocona.
- Basiu - podjął dziadek - masz rację, że okazujesz irytację, a ty Karolino, proszę nie prowokuj jej niepotrzebnie...
Słychać było mruczenie pod nosem starszej pani, jednak nic już nie powiedziała, mama też milczała, mężczyzna kontynuował.
- Zdajemy sobie w pełni sprawę, że na naszych relacjach ciąży przeszłość i że zarówno ty i my mamy wobec siebie wiele wyrzutów i zastrzeżeń, jednak nasza wizyta ma właśnie na celu poradzenie sobie z tym i odszukaniem takiej drogi, która przyniesie największe korzyści dla bliźniaczek. Jeśli dasz nam szansę na odnowienie więzi postaramy się ją w pełni wykorzystać. Chcemy cię prosić, tak prosić, abyś nie odrzucała naszej propozycji i pozwoliła na kontakty z dziewczynkami. Przyjechaliśmy tutaj niezapowiedziani i to nic dziwnego, że mogłaś poczuć się zaskoczona i niezadowolona. Jednak bardzo cię proszę, namyśl się, rozważ w spokoju to co powiedziałem, a my wrócimy jutro. Zatrzymaliśmy się w miasteczku... Uwierz... Chcemy dobrze dla bliźniaczek i ciebie...
Mama wciąż milczała. Odezwała się babcia.
- Przepraszam Basiu. Pozwól mi chociaż porozmawiać z wnuczkami... Proszę... są takie podobne do moich chłopców - rozpłakała się.
- Jutro o szóstej wieczorem, ani minuty wcześniej i niczego nie obiecuję - powiedziała twardo mama.
- Dziękuję - wykrzyknęła babcia głosem wciąż pełnym łez.
- Dziękuję, będziemy tak jak powiedziałaś - spokojnie odpowiedział dziadek.
Słyszałyśmy przesuwanie krzeseł i odgłosy towarzyszące wychodzeniu, jednak nie ruszyłyśmy się i nie opuściłyśmy naszej kryjówki.
Popatrzyłam na Martę, siedziała przykucnięta z pochyloną głową, a jej twarz ukryła się za zasłoną włosów. Dotknęłam blizny na policzku.
Co znaczyła uwaga o oblewaniu wrzątkiem?
Świąteczny czas
Świąteczne śniadanieSuto zastawiony stółA mnie taka myśl przyszłaNiema,inna,głębokaTen zastawiony stółI głodne dzieciI skrzywdzeni ludzieBezdomni nie ze swojej winyKradnący w markecie bułkęBo tak glodni byli...Kolejny raz spoglądamNa ten swiąteczny stółA może podzielić by się należało?Glodnemu kromkę chleba podaćSpragnionemu łyk wodyA samotnemu kawałeczek sercaNiech to ciepło poczujeBosemu obuwie by ciernie nie raniłyPrzecież te wszystkie rzeczy które tu mamyTam nie zabierzemy...A dobroć procentuje,wracaTo sprawdzone...Więc przy tym świątecznymSuto zastawionym stoleUczyńmy postanowienieTu na tym świecie gdzie wszystkoTak początek jak i koniec posiadaTu gdzie nawet jak by wszyscy zwątpiliTy trwaj i serce miej uparteŻycie toczyć się będzie dalejA Ty w tym bieguZostaw cząstkę siebieBy inni dobrze Cię wspominalihttps://youtu.be/pukocnCn-n8Jak było kiedyś...i chlus...:)
https://www.youtube.com/watch?v=TJ1cRvBfhYcŚmigus-dyngus w czasach staropolskich
Śmigus-dyngus przy studniW XVIII wieku śmigus-dyngus trwał kilka dni. Jędrzej Kitowicz, ksiądz, historyk i pamiętnikarz w swoim najbardziej znanym dziele "Opis obyczajów staropolskich za panowania Augusta III" zanotował, że w poniedziałek wielkanocny mężczyźni oblewali wodą kobiety, a od wtorku przez kilka kolejnych dni kobiety oblewały mężczyzn. Zabawa trwała jednak nie dłużej niż do Zielonych Świątek, czyli nie dłużej niż 50 (!) dni.
Kitowicz zauważał, że stosowano kilka strategii zabawy.
- I tak, dystyngowani amanci oblewali panie, które obdarzali afektem dyskretnie i delikatnie wodą różaną, albo inną ładnie pachnącą z buteleczki, albo niewielkiej sikawki;
- swawolnicy nie zważali na maniery, oblewali kobiety zwykłą wodą z garnków, szklanic, dużych sikawek. Strumień kierowali na twarz, albo na całą postać, mocząc ją od stóp do głów.Historyk dodawał: "A gdy się rozswawolowala kompania, panowie i dworzanie, panie, panny, nie czekając dnia swego, lali jedni drugich wszelkimi statkami, jakich dopaść mogli; hajducy i lokaje donosili cebrami wody, a kompania dystyngwowana, czerpając od nich, goniła się i oblewała od stóp do głów, tak iż wszyscy zmoczeni byli, jakby wyszli z jakiego potopu. Stoły, stołki, kanapy, krzesła, łóżka, wszystko to było zmoczone, a podłogi jak stawy wodą zalane."
Ci, którzy spodziewali się dyngusowego szaleństwa, przed wielkanocnym poniedziałkiem starali się zabezpieczyć domowe sprzęty przed zalaniem. Zakładali też skromniejsze stroje, by w ferworze zabawy ich nie zniszczyć.
Największą ponoć atrakcją było zaskoczyć damę w łóżku. Nie miała wówczas szans na ucieczkę i po chwili pływała pomiędzy poduszkami i pierzynami. Chcąc uniknąć takiej przygody, tego dnia kobiety starały się wstawać wcześnie, albo barykadowały się w pokoju. Z drugiej strony wrodzona nieśmiałość uniemożliwiała im śmingusowe atakowanie mężczyzn w podobnej sypialnianej sytuacji.
Śmingusa-dyngusa praktykowała nie tylko szlachta, ale także pospólstwo. Parobcy łapali dziewczyny i wlekli je do stawu, albo nad rzekę. A tam wrzucali do wody. Niekiedy też bez umiaru lali wodą ze studni, tak długo, aż dziewczynę chwyciły dreszcz
W miastach zaś i chłopcy, i dziewczyny wylewali na przechodniów garnki wody, albo oblewali ich z sikawki.
Jędrzej Kitowicz nie wykluczał, że zwyczaj wywodzi się z Jerozolimy. "Żydzi schodzących się i rozmawiających o zmartwychwstaniu Chrystusowym wodą z okien oblewali dla rozpędzenia z kupy i przytłumienia takowych powieści." - napisał. Zaznaczył także, że według innych opowieści, początek dyngusa związany jest z czasami wprowadzenia chrześcijaństwa do Polski i zbiorowymi chrztami. Wtedy to po raz pierwszy oblewano wodą nie pojedyncze osoby, a całe wsie i grody, a wody nie szczędzono.
Święta,Święta i po Świętach
Swieta ,Swietai po Swietach,dupa jakas opuchnieta.Talia osy tez w zanikuCzy zostalo cos w koszyku?Tu serniczek tam mazurekjuz nie wciagne spodni rurek.Co za menda tutaj niesiez majonezem jajek dziesiec?Jeszcze ciotka z pod Poznaniawiezie zur do skosztowania.Nie usuade juz wygodnie,bo mi popekaja spodnie.Do wieczora siedz za stolemdyskutujac nad rosolem.A od jutra tekst kroluje:musisz zjesc bo sie zmarnuje.Early morning melody
Oczekując na świąteczne śniadanie słuchałem muzyki, która miała mnie wprawić w nastrój tego szczególnego dnia. Najpierw zaserwowałem sobie zapomnianą już Kate Wolf.
Kate Wolf – Early Morning melody
https://www.youtube.com/watch?v=kaecFu3SHNQKate Wolf - Green Eyes
https://www.youtube.com/watch?v=PsXGzblg7WsNastępna trójka wykonawców jest wam zapewne dobrze znana ale koncertowe wersje ich piosenek bardzo mi się podobają.Neil Young - Four Strong Winds
https://www.youtube.com/watch?v=DP9UjLeLN5ATeach Your Children - Suzzy Bogguss, Kathy Mattea, Crosby, Stills & Nash
https://www.youtube.com/watch?v=wLX2jjg4kWsDonovan & Crystal Gayle - Catch The Wind
https://www.youtube.com/watch?v=TMknrmuDD0oOstatnia piosenka nieco odbiega stylem ale słuchałem jej wielokrotnie więc postanowiłem się z Wami podzielić tym odkryciem.
Blackberry Smoke - One Horse Town
https://www.youtube.com/watch?v=T80B7s7ekGoWszystkim znajomym z GD życzę Wesołych Świąt!
Dla mnie The Best of...
Długo zastawiałem się nad kwestią muzyki polskiej oraz światowej,a raczej która piosenka jest dla mnie najlepsza )Niestety nie dotarłem do sedna sprawy w sprawie muzyki zagranicznej,ale za to najlepszy kawałek wszech czasów muzyki polskiej zdobył utwór prezentowany poniżej który tak zwyczajnie zapożyczyłem sobie z You Tuba (tak naprawdę to chyba go ukradłem)Uważam ten kawałek za numer 1.https://www.youtube.com/watch?v=Sg1C8Oat9a4Przypominam wszystkim czytającym że to mój gust i nie musicie się zgadzać z moją skromną opinią )Każdy ma swój gust)Podróże dalekie i bliskie - gmina Kwidzyn
Obszar wsi Brachlewo, podobnie jak Tychnowy i Biały Dwór należał od 1236 roku do rodziny von Stangów. Wojny polsko - krzyżackie z XV wieku dokonały na tym terenie olbrzymich zniszczeń.
W pobliżu wsi znane są jeszcze dwie inne osady wymieniane w dokumentach już od XII wieku. Chłopska wieś Jerzewo oraz osada Jerzewskie Pole (Jerzewoerfelde). Zakon osiedlał tu niemieckich kolonistów, a po 1466 roku miały miejsce silne procesy polonizacyjne.
W 1515 roku Elżbieta z Czołpy sprzedała Jerzemu Sokołowskiemu 16 łanów w Tychnowach i na terenie obecnego Brachlewa. Dobra te były w posiadaniu szlachty polskiej, poszczególnych właścicieli Białego Dworu. Do nich też należał folwark Zajezierze (Hintersee) leżącego nad jeziorem Brachlewskim (Hintersee).
Po wykupieniu w 1777 roku dóbr Białego Dworu przez króla Prus, na terenie tym pracował podleśniczy i rachmistrz Johann August Rachels. Od jego nazwiska wzięła się nazwa wsi Rachelshof. Leśniczówka zaś nazywała się Rachelsdorf.
Już w 1788 roku istniała tu szkoła, w której nauczał Lindenau.
Rola wsi wzrosła po wybudowaniu drogi bitej i kolei w 1883 roku na trasie Malbork - Kwidzyn. Obecny dworzec na stacji Brachlewo powstał w 1902 roku.
W 1907 roku połączono wieś i majątek Jerzewo.
Już od drugiej połowy XIX wieku istniał nad jeziorem luksusowy pensjonat i lokal rozrywkowy Johanna Karstena, który w okresie międzywojennym należał już do Abrahama Wiensa, znanego hodowcy srebrnych lisów. Nad jeziorem zbudowano też nowoczesne kąpielisko i dom zdrojowy, do których przyjeżdżali mieszkańcy Kwidzyna i okolic.
W roku 1905 osadę zamieszkiwało 306, a w 1910 r. - 295 mieszkańców.
We wsi działała mleczarnia Leonharda Kriega, którego wytwórnia serów produkowała w czasie II wojny światowej na potrzeby Wehrmachtu 600 – 700 cetnarów sera topionego dziennie.
Hermann Gresch prowadził tartak, a Hermann Dambeck handel końmi.
W latach dwudziestych wieś została zelektryfikowana. W tym czasie też, w pobliżu jeziora wybudowano dwuklasową szkołę.
Jeszcze w czasie plebiscytu w 1920 roku oficjalnie używano nazwy Jerzewo, a nie Brachlewo. W plebiscycie tym za przynależnością do Polski głosowało 20 osób, co stanowiło 35,09 % mieszkańców.
W 1928 roku Jerzewo, Jerzewskie Pole, Zajezierze i Brachlewo połączono w jedną gminę Brachlewo.
Zmiana dotychczasowej nazwy Rachelshof na Brachlewo ustalona została Rozporządzeniem Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946r. (Monitor Polski Nr 142, poz. 262).
W 1945 roku utworzono czteroklasową szkołę podstawową, którą kierował działacz oświatowy Franciszek Siekierkowski.
Pierwszym sołtysem wsi został Jan Omieczyński (1945 – 1974), dawny działacz Związku Polaków w Niemczech.
1899 , Brachlewo - przystanek kolejowy i etablissement.
1906 , Przystanek kolejowy w Brachlewie.
1910 , Przystanek kolejowy w Brachlewie.
Lata 1905-1915 , Dworzec kolejowy
dworzec kolejowy w Brachlewie
Lata 1905-1915 , Pomnik
Ulica w Brachlewie
Lata 1937-1938 , Przy skrzyżowaniu dróg we wsi Pastwa, niegdyś Groß Weide. Na zdjęciu widoczny budynek pod numerem 2.
i: Młyn Uniwersytet WOŚP - Szadowo
Tama - Szadowo
Podzamcze (d. Biały Dwór) - zameczek
Wisła
Tychnowy
Tychnowy, dom z 1905 roku
remiza OSP
rzymskokatolicki kościół parafialny p.w. św. Jerzego i Opatrzności Bożej
rzymskokatolicki kościół parafialny p.w. św. Jerzego i Opatrzności Bożej
rzymskokatolicki kościół parafialny p.w. św. Jerzego i Opatrzności Bożej
Lipianki
Lipianki widok na most
Wjazd na most od wschodu
Fragment mostu przez Wisłę od strony Korzeniewa.
1898 , Pozdrowienia z Korzeniewa. Prom zlikwidowano w sierpniu 2013, po otwarciu pobliskiego mostu drogowego.
1899 , Przeprawa przez Wisłę.
Prom "Wisła 867" na środku rzeki, widok na zachodni brzeg
Prom zacumowany po wschodniej stronie rzeki.
Przeprawa promowa w ciągu drogi krajowej numer 90 między Korzeniewem a Opaleniem. Jesienią 2010 roku rozpoczęła się w tym miejscu budowa mostu spinającego oba brzegi Wisły.
Widok od strony Korzeniewa na przeprawę promową przez Wisłę.
Przeprawa promowa przez Wisłę w ciągu drogi krajowej numer 90.
Port rzeczny na Wiśle w Korzeniowie. Pierwszy port powstał w XVIII w. W połowie XIX w. port całkowicie przebudowano. Basen portowy został otoczony wysokim, utwardzonym wałem z umocnionymi brzegami. Poza funkcjami handlowymi port pełnił również funkcję "zimowiska" dla łodzi sezonowego mostu łyżwowego. Port posiadał własną bocznicę kolejową (wąskotorową), powstałą na początku wieku XX, łączącą nabrzeże z przystankiem kolejowym w Korzeniewie. Obecnie w basenie portowym cumują tu m. inn. elementy mostu pontonowego
Port rzeczny w Korzeniewie.
Korzeniewo - port nad Wisłą
Port w Korzeniewie
Wisła Korzeniewo
Most na Wiśle - okolce Korzeniewa
Widok z portu w Korzeniewie
obelisk wskazujący poziom wody w Wiśle podczas powodzi
Droga do promu w Korzeniewie
Lata 1935-1944 , Kaplica, niegdyś wodowskaz na ulicy Kwidzyńskiej w Korzeniewie. Budynek bosmanatu (mieszczący wodowskaz) stojący na wale wiślanym, przy basenie portowym. Zbudowany został w latach 40 XIX wieku. Na wieżyczce, umieszczona był wodowskaz w postaci tarczy ze wskazówką, połączony z pływakiem, w studni. Załogi płynące Wisłą mogły z daleka odczytywać stan wody. Wodowskaz przestał pełnić swoją rolę jeszcze przed II wojną światową. Obecnie służy za kaplicę rzymsko-katolicką.
2005 , Budynek obok przeprawy promowej przez Wisłę
2010 , Budynek przy porcie rzecznym i przeprawie promowej przez Wisłę.
2017 , Budynek d. bosmanatu znajdujący się na wale. Widok od strony Wisły.
2017 , dawny bosmanat, widok w kierunku Wisły.
2017 , Dawny bosmanat w Korzeniewie.
Korzeniewo - wieś koło Kwidzyna. Obelisk wskazujący poziom wody w czasie najwyższych powodzi (linie na podstawie obelisku)
kapliczka przydrożna przy DK 90
Lata 1920-1930 , Granica polsko - niemiecka w Korzeniewie na wschodnim brzegu Wisły. Źródło: "Zwischen Weichsel und Memel - Ostpreußen", Gräfe und Unzer Verlag Königsberg (Pr).
Lata 1920-1930 , Korzeniewo - polsko-niemieckie przejście graniczne.
Lata 1921-1930 , Granica niemiecko - polska w Korzeniewie.
Lata 1925-1935 , Widok granicy w Korzeniewie od strony niemieckiej, w kierunku Wisły.
Za szlabanem stoi żołnierz KOP-u.
Lata 1925-1935 , Granica polsko-niemiecka w Korzeniewie.
Lata 1925-1935 , Korzeniewo - polsko-niemieckie przejście graniczne.
Lata 1925-1939 , Dostęp do Wisły dla mieszkańców Prus Wschodnich w Korzeniewie
1938 , Korzeniewo - polsko-niemieckie przejście graniczne
1938 , Korzeniewo - polsko-niemieckie przejście graniczne
1938 , Korzeniewo - polsko-niemieckie przejście graniczne.
1938 , Korzeniewo - polsko-niemieckie przejście graniczne.
1938 , Polsko - niemieckie przejście graniczne w Korzeniewie.
Lata 1937-1938 , Polsko-niemieckie przejście graniczne w Korzeniewie na fotografii z albumu HJ.
1939 , Korzeniewo - polsko-niemieckie przejście graniczne
Mareza - wieś koło Kwidzyna. Ścieżka rowerowo-piesza z Kwidzyna do Korzeniewa
Mareza - wieś koło Kwidzyna
Mareza - wieś koło Kwidzyna
ulica Długa (DW 518) - kapliczka przydrożna
ul Długa 4 - dawna stacja Kwidzyńskiej Kolei Dojazdowej
świetlica wiejska w Brokowie
Klasztorek. Na pierwszym planie droga z płyt betonowych, a na drugim charakterystyczny dla okolicy budynek gospodarczy.
Zarośnięte perony stacyjne w Rakowcu
Budynek stacyjny
Rakowiec - boisko piłkarskie
Rakowiec - cmentarz
Rakowiec - droga do cmentarza
ul. Kwidzyńska 26 - rzymskokatolicki kościół parafialny p.w. św. Antoniego, 2 p. XIV, XV, 1725, 1893
Gurcz
pomnik plebiscytu na Powiślu w Janowie
Szkoła podstawowa w Janowie
rzymskokatolicki kościół parafialny pw. św. Jana Chrzciciela, 1867-1872 w JanowieKonkurs wielkanocny :)
Święta, to jak zawsze ogrom pracy, mycie okien i przygotowywanie sałatek, białej kiełbaski etc.Ale na pewno każdy od czasu do czasu robi sobie przerwę na kawę ... (?)ja Wam życzę spokoju na te święta a także relaksu, dlatego też dorzucam do życzeń wielkanocną zabawę.Do wytypowania mamy tylko jednego małego kurczaczka, który na razie schowany jest w którymś z jajek.Jak zawsze sprawdzamy się w tym, komu los sprzyja i kto powinien na te święta zagrać w Lotto :)Zachęcam do zabawyTym razem:Jedna osoba = jeden typ (proszę nie spamować - zwłaszcza Ciebie Nawigatorze :) )Jeżeli kurczaka trafią dwie osoby, wygrywa po prostu ta szybsza.Nagroda - prezent ode mnie na profil a poza tym fejm i prestiż
PozdrawiamTypować można do jutra (21.04), do godziny 10:00...Wyniki - nikomu nie udało się trafić w kurczaczka.Wobec tego zaczynamy rundę numer 2 pierwszy poprawny typ wygrywa
PS. Wynik mam już na swojej skrzynce i po zabawie wstawię screen z kurczakiem, dokładna godzina - 17:51
Gratuluję Marli
Dziękuję wszystkim za udział
O KSIĘDZU ZŁODZIEJU!!!
https://www.youtube.com/watch?v=Q09f15S6l_4Wesołych Świąt wszystkim życzę ☺☺
Najnowsze notki
