Kliknij i nakarm psa.
Zachęcam do udziału w akcji organizowanej przez OLX - nakarm psa.Wystarczy 1x dziennie kliknąć na wybranego przez siebie psiaka, a OLX przekaże dla niego karmę.Jak to działa?- ściągnij aplikację na komórkę - tylko tak można pomóc- na stronie głównej pojawi się zielona ikonka z akcją, kliknij w nią, wybierz psa- zaloguj się lub użyj konta google- pamiętaj o codziennym kliknięciu - zakończenie za tydzień tj. 20 grudnia- podaj dalej :)dzięki...
https://www.olx.pl/lp/nakarm-psa/Jesteśmy tylko kroplą w strumieniu polskich dziejów?
Niewiele pamiętam z tamtego dnia.Zjedliśmy śniadanie i jak co niedzielę, włączyliśmy telewizor w radosnym wyczekiwaniu na Teleranek.Najpierw przyszło rozczarowanie: Gdzie mój ulubiony, wyczekiwany przez cały tydzień program? Gdzie kolorowe bajki?A potem usłyszałam to straszne słowo: WOJNA. I od tej chwili, przez długie minuty siedziałam struchlała, czekając na to, co będzie dalej.Mijały dni – dla mnie, jako dziecka, niewiele się zadziało, tylko na ulicach zjawiły się wojskowe samochody, a dorośli szeptali po kątach i słuchali w radiu dziwnych wiadomości, których treści też za bardzo nie rozumiałam.Inne dni już mocniej wryły się w moją pamięć: były kolejki w sklepach, puste półki i mama głowiąca się, co zrobić na obiad. Z tamtych czasów pamiętam kotlety z marchewki, selera, jajek – kreatywność kobiet sięgnęła wtedy szczytu. Najbardziej doskwierał nam chyba jednak brak słodyczy i mięsa.Któregoś dnia siedzieliśmy z bratem przed otwartą i prawie pustą lodówką, w której tego dnia nie było masła, o mięsie nawet nie wspomnę.Wszystkie słodkie przetwory zostały już przez nas wyjedzone, a cukru było jak na lekarstwo. Na dodatek w domu zalęgły się mrówki faraona i wszystko trzeba było wyrzucać.Kontemplowaliśmy w milczeniu lodówkę, mając do wyboru podsychający żółty ser, mleko lub warzywa. Odkąd pamiętam, picie mleka czy jedzenie jakiegokolwiek nabiału, było moją zmorą. Chyba dlatego nie znosiłam jeździć na kolonie - wmuszanie podczas śniadania zupy mlecznej, na której zdążył już wytworzyć się obrzydliwy kożuch - to nie była moja bajka, a obrzydzenie pozostało do dziś.- Zamknij oczy - powiedział nagle mój brat.- Ale dlaczego? - nie byłam pewna do czego zmierza- No zamknij i nie podglądaj, a coś dobrego ci dam - patrzył na mnie z szelmowskim uśmiechem, a ja niepewnie zrobiłam to, o co prosił.Usłyszałam odgłos krojenia, a później jakieś podejrzane szuranie. Zaczęłam uchylać jedną powiekę...- Nie podglądaj! - ostrzegł, a ja zamknęłam posłusznie oko i czekałam.- A teraz otwórz buzię - ponownie spróbowałam zerknąć, co kombinuje.- No mówiłem nie patrz! - otworzyłam usta i nagle poczułam ten niebiański zapach. Kiełbasa! Ale jaaak...?Zachwycona wgryzłam się w smakowity kąsek i... kiełbasa zniknęła! Zamiast niej trzymałam w zębach kawałek chleba, którego skórkę mój brat posmarował czosnkiem!Śmialiśmy się wtedy, bo dowcip był przedni. Choć tak trochę gorzko się i tęsknie.Ze stanu wojennego pamiętam jeszcze święta i oczywiście wiadomo - trzeba dzieci odciągnąć, żeby prezenty podłożyć.Tamtego roku dziadek zawołał:- Popatrzcie! Choinka na czołgu jedzie! – Wszyscy zaciekawieni, pobiegliśmy popatrzeć i... w ten o to sposób, wiara w Świętego Mikołaja przetrwała kolejny rok.Tak właśnie wyglądały realia naszych pierwszych lat życia. Z punktu widzenia dziecka, stan wojenny nie był to dla mnie okresem szczególnie nieszczęśliwym. Nie miałam po prostu świadomości, że może być inaczej. Najbardziej cierpieli ci, którzy zdążyli już doświadczyć normalności.Dopiero, kiedy byłam starsza i przypomniałam sobie tamte dni, dotarło do mnie, jak mocno zostaliśmy upodleni.Odczuwam jednocześnie głęboki podziw w stosunku do ludzi, którzy zebrali się na odwagę, żeby o coś zawalczyć, zmienić, zbuntować się przeciwko systemowi.Dlatego teraz, kiedy ponownie i już ze zrozumieniem słucham słów generała mówiącego, że: "Jesteśmy tylko kroplą w strumieniu polskich dziejów. Sojusz polsko-radziecki jest i pozostanie kamieniem węgielnym polskiej racji stanu." cieszę się, że to wszystko minęło jak zły sen.Może i każdy z nas z osobna jest "tylko kroplą", ale w momencie kiedy zdecydujemy się działać razem, wspólnie, jako naród, tworzymy rwącą górską rzekę, która może zmieniać historię.Krótko o miłości ..........
,,Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie , nie jest Mnie godzien . I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie , nie jest Mnie godzien '' (Mt 10 , 37 )Będziesz miłował Pana , BOGA swego ,całym swoim sercem ,całą swoją duszącałym swoim umysłem i całą swoją mocą (Mt 12 ,30)Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania będziecie trwać w mojej miłości .taj jak Ja zachowywałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości .(J 15, 10),,Albowiem miłość względem BOGA polega na spełnianiu Jego przykazań ''(1J 5,3)Punkt zwrotny
Był taki dzień ... data znacząca.Dzień, który zmienił całe życieWywracając świat do góry nogami.Tamta monotonia i stagnacja odeszłyNie pozostawiając niczego po sobieA przyszło nowe ... Nowa namiętność, któraMa Twoje imię, uśmiech, spojrzenie ...I jest gdy płaczę i kiedy się śmiejęMa też i nowe miłości oblicze ...Naszego małego serduszka bicie ...A co mi tam
Czemu miała bym nie marzyć?W pustej przestrzeni do wynajęciaZapisywać sny i pejzażeCzemu miała bym nie marzyć?Zapytana czemu tak rozpromienionaOd rana...Odpowiem...z marzeniami na randce byłamNowe drzwi się otwierałyPrzyjazne gesty zapraszałyMoja natura ciekawaZawsze szukamMoże zbyt wiele tracę?W codzienność nuda wkraść się chceAle jej na to nie pozwalam o nie!Choć w życiu najbardziej cenię normalnośćLecz zdarza mi się że...Zamiast wody do wanny wleje szampanaOt tak bo mam wyśmienity humor od ranaNie raz też serce pomaluję w łatySpójrz jaki świat w kolory jest przebogatyKtoś może popuka się w czołoI co z tego...Ja wciąż jestem ta samaNic się nie zmieniam mimo mijających latDla mnie zawsze jest ciekawy światOn mnie inspirujeNawet jak nie tak się czujęDo walki zaprasza każdy ranekObiecuje tajemniceI nich tak się dzieje i nie przestajePrzez wszystkie listopady i maje...https://youtu.be/qLEEG3Y7bqYmimo wszysko zapraszam:D
pewnego razu gdzieś w Bartoszycach żyła Małgosia skromna dziewica, aż nagle przyszło komuś do głowy by jej powierzyć urząd skarbowy Kiedy Małgosia poczuła władzę, wnet jej odbiło , nic nie poradzę -muszę się dobrać do mechanika, sprawdzę czy watu on nie unika. Pan Jan akurat był po robocie , gdy się zjawiła w srebrnej tojocie ,niech pan ratuje wyruszam w drogę, brak mi żarówki jechać nie mogę.Pan Jan mechanik dobre miał serce, własną żarówkę pomyślał wkręce,ona podstępnie do niego mruga, ile kosztuje taka usługa,-drobiazg, to będzie moim prezentem. Tak być nie może , jestem klientem. Daj pani dychę rzekł by mieć z głowy,a ona -mam cię ,urząd skarbowy Nakłada karę mandat spisuje,takie w urzędach pracują szuje.I choć pan Janek dobre miał chęci , przez tę żarówkę sam dał się wkręcić.Pan Jan nie przyjął od niej mandatu, teraz zalega 2 zł watu. Małgosia nie chce dać za wygraną i pozew w sądzie złożyła rano.Sąd jeszcze nie był podległy Ziobrze, zwolnił go z kary , postąpił dobrze,ale uwaga, nasza dziewica nie ustępuje walczy jak lwica.Urząd to urząd musi mieć rację, trzeba koniecznie wnieść apelację,więc pana Janka sąd zgodnie z prawem znów na kolejną wzywa rozprawę.Za to w nagrodę ,za ten donosik przyznano tytuł pani Małgosi bo w niej znależli jak w maku korcu urząd przyjazny dla przedsiębiorców.To nie są żarty , ale autentyk, państwo dziś chroni wielkie przekręty, za to króluje w miastach i wioskach jak ta ballada, władza dziadoska.Więc gdy się udasz w te okolice , omijać łukiem masz Bartoszyce, bo tam przypadkiem może cię spotkać z izby skarbowej rzadka patriotkaLudzie czytają "Kulturę Krytyki"!
W Polsce, na całym świecie. Polecam, bardzo dobra książka i zarazem praca naukowa. Dobry pomysł na prezent pod choinkę.Dostępna także w naszym kraju, w tłumaczeniu na język polski. Rozchodzi się jak świeże bułeczki, choć wcale nie jest nowa.
"Kultura Krytyki" autorstwa Kevina B. Macdonalda.
marzenia sie spełniają?
Wypijmy za Wszystkich ,których pokochaliśmy,za przyjazń , która miała trwać wiecznie,za nieprzespane noce ,za nadzieję na lepsze jutroCzuję się szczęśliwa, wiesz dlaczego?Dlatego, że niczego nie oczekuję.Dlatego, że czekać i mieć nadzieje boli.SuWszystkie problemy mają sens i znaczenie. My będziemy zawsze spotykać ludzi dla których będziemy bez znaczenia, nawet jeśli powiedzą, że jesteśmy dla nich ważni. Ważne, żeby być silnym, bo po każdym upadku w życiu przychodzi nadzieja i światło w tunelu. Myśl o sobie, żyj dla siebie. Myśl o tym oddychaj. Zanim powiesz, słuchaj. Zanim napiszesz, pomyśl. Zanim odpowiesz, wysłuchaj. Zanim umrzesz, żyj. Zanim coś zrobisz, obserwuj. Udany związek jest nie ten z perfekcyjną osobą, tylko z tą osobą, z którą uczysz się żyć akceptować jej błędy. Jeśli ją utracisz będziesz żałował. Jeśli chcesz być szczęśliwy, żyj szczęśliwie. Dbaj o dobrych ludzi wokół, gdyż jesteś jednym z nich. Wspominaj jeśli, oczekujesz, że będzie ktoś, kto Twoje życie uczyni piękniejszym. Nie niszcz nigdy swojej osobowości dla kogoś kto przemija. Silna osoba próbuje swoje życie utrzymywać w porządku. Nawet ze łzami w oczach prostujesz się i mówisz z uśmiechem, że jest dobrze.(Szekspir)https://www.youtube.com/watch?v=LRP8d7hhpoQidę spać ,obudzcie mnie kiedy wszystkie moje marzenia sie spełniądobranoc -SUmuzyka
https://www.youtube.com/watch?v=pbMwTqkKSpsTakie tam przemyślenia....
Lęk przed życiemLęk przed śmierciąLęk przed "byciem"Lęk przed odejściemKażdy się lękaNie wie czego więcejGdy moja rękaNa pośmiertnej sukienceBędzie leżałaWtedy już nie będęLękać się śmierciSama Śmiercią będęnieczucie, niebycie, nieżycie?
Czy spotkaliście na swojej drodze kogoś, kto czuje się skrzywdzony, rozczarowany tym, co go spotkało tak mocno, że zatapia się w wykonywaniu czynności pozornych, ucieka od życia w różne banalne sprawy, w codzienny wir obowiązków albo w świat wirtualny, stając się powoli bezwolną kukiełką? Niby czuje, bo są chwile, kiedy oderwie się od tego nieczucia, niemyślenia, ciesząc się drobnymi przyjemnościami, jakie los przynosi. Czasem się uśmiechnie, czasem zażartuje, ale tak naprawdę niewiele w tym jego prawdziwego. Czuje się wypalony i nie ma już siły poznawać świata, cieszyć się nim, tak, jakby po tym, co go spotkało, powstała przepaść. Przepaść, która rozgranicza świat, w którym żył na wysokich obrotach, kochał i po prostu CZUŁ, od tego, co po drugiej stronie – nijakiego wyzutego z głębokich emocji, ale już bezbolesnego.
Podchodzi do życia jakby z rezygnacją i poddaje się codziennej rutynie. Bo wtedy jest prościej, zająć myśli czymś innym, odsunąć się od sytuacji życiowej, która stała się nie do zniesienia. Odsunąć myśli od bycia skrzywdzonym, z jednej strony jakby nie dowierzając, że przytrafiło się to naprawdę, a z drugiej jakby z rezygnacją przyjmując do wiadomości, że to co się stało jest ostateczne.
Nadal gdzieś głęboko tkwią w nim piękne chwile z przeszłości, których tak naprawdę nie umie, a może nawet nie chce zapomnieć, mimo, że powodują więcej bólu niż radości.
Odsuwa się od odczuwania, bo tak jest bezpieczniej.
Udaje sam przed sobą, że wszystko jest dobrze, próbuje nawet przekonywać świat co do tego, jakie szczęśliwe życie wiedzie, jakby chciał sam siebie przekonać, że tak jest. Jakby mówienie czegoś na głos sprawiało, że staje się to prawdziwe. W efekcie umiera gdzieś w środku, „kapcanieje” od tego pełnego bezpieczeństwa nieczucia.
Nie macie ochoty stanąć nad kimś takim i potrząsnąć? Szarpnąć mocno, żeby się obudził, żeby znowu zaczął żyć pełną piersią i czuć?
I jeszcze do posłuchania SDM:
https://www.youtube.com/watch?v=c1_nhsZEBgs
Kierowcy na polskich drogach !
Mój nauczyciel nauki jazdy, jak zaczęłam kurs, zawsze powtarzał i wbijał do głowy pewną ważną zasadę, by prowadząc samochód, mieć oczy dookoła głowy i myśleć za innych kierowców. Na początku nie zdawałam sobie sprawy , jak bardzo potrzebne są to wskazówki, gdy zaczynasz jeździć swoim autkiem po ulicach miasta i okolic.W przeróżnych warunkach miałam już okazję jechać, wiele groźnych sytuacji już widziałam , w tym również wypadków samochodowych. Nigdy nie spowodowałam żadnej kolizji, za to mnie już takowa dopadła, zjeżdżając prawidłowo z ronda, młoda studentka " pierdykła" mi w bok mojego autka, bo za szybko wjechała na rondo, zanim ja je opuściłam, w dodatku zwiała z miejsca kolizji, dopiero świadek zdarzenia, który jechał za mną, pojechał po delikwentkę i przyprowadził ją ze sobą na miejsce kolizji, w którym ja stałam cała trzęsąca się ze zdenerwowania.Przez przypadek natrafiłam na ten film z YT i to co na nim widać, to większość zdarzeń można by było spokojnie ominąć,gdyby kierowcy stosowali tą zasadę "myślenia za innych". Najgorsza jest scena ostatnia, bo tu w niej, widać, że Ty możeszuważać ale inni nie dają Ci szans, by mieć czas na właściwą reakcję.P.s. Nie do każdej kolizji warto dzwonić po policje...oraz dobrze mieć kamerę samochodowa podczas jazdy włączoną!Zresztą zobaczcie sami i oceńcie.https://www.youtube.com/watch?v=G9EqoQdocmUTen czas się zbliża
Witam was wszystkich.Prawie każdy z nas słucha radia. W domu, w pracy, w samochodzie itd. Nie wiem jak dla was, ale dla mnie i mojej rodziny oznaką, że Boże Narodzenie zbliża się milowymi krokami jest jedna konkretna nutka, płynąca co rok w rozgłośni, której słuchamy, a mianowicie :https://youtu.be/ZeyHl1tQeaQ
Jakie inne utworki wam, moi mili, kojarzą się nieodzownie z tym czasem?Pozdrawiam sprzątających i leniuchujących.Na niedzielę :D
https://www.youtube.com/watch?v=SGCby2Byo8QPoproszę o ocenę w skali 1-6 ???? . Dziękiplay the game and earn money
easy cashhttps://popspins.com/?bonus=124175Odchodzimy i wracamy
Znów wiadomośćO niepotrzebnej śmierci-Przyszła nagleTym razem mnie ominęła-Wzięła młodego mężczyznęZ mojej półkiA przecieżJa też odejdęJednak moje atomyZawirują w kole istnieniaBędę wiatrem wiosnyMineralnym źródłemSkałą tworzącą łańcuchyWykiełkuję pnączem jaśminuUrodzę się kimś innymPotemWystąpię jeszcze raz....Nosić, czy nie nosić?
A generalnie to chyba jednak:https://www.youtube.com/watch?v=ZyDTA464MdwCzy gwiazdy zbledną
Moja noc grudniowa pachniała zamiecią i porywami wiatruByła szalona...Niespokojne oktawy w pośpiechu błądziły po cieleGłodni kochankowie w bielutkiej pościeliOgień rozpalonych ciał poganiałGłód olbrzymi wzniecał...Całowałeś moje dłonie i włosyW szepcie niezrozumiałym było spełnienieA wiatr za oknem nerwowo o szyby uderzałWtórował Twoim ruchom zwalnia i przyspieszałCzy pójdziemy jeszcze przed siebieHen gdzie nogi poniosąBy rankiem z kwiatów pić chłodną rosęCzy pójdziemy w dni szczęśliwe dni szaloneBy znów łapać piękne baśnieCzy pójdziemy poprzez lasyCzy znajdziemy nasze śladyA może wiatr już zawiałNasze chyba już odległe czasyWydawało nam się że życie to niewinna graDzisiaj już każdy z nas wieŻe nie jest to proste o nie...https://youtu.be/q8lA6jg23okNiezapowiedziane osoby zmieniają nasze życie...
Lubię, kiedy w życiu pojawiają się niezapowiedziane znajomości. Przekraczając próg Twego serca właśnie wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewasz, niezapowiedziane osoby wnoszą do życia radość, przynoszą wiatr pełen kolorów. Pojawiają się bez żadnej zapowiedzi w chwili, gdy nie spodziewasz się żadnych zmian. Burzą Twój dotychczasowy ład, ale zazwyczaj na korzyść.
Wzbudzają uśmiech na twarzy, a po jakimś czasie zadomawiają się w Twoim sercu i w Twojej duszy tak, że wydawać by się mogło, że byli tam od zawsze. Sytuacje takie zdarzają się w życiu każdej z nas i trzeba przyznać, że to doprawdy interesujące. Czasem dochodzimy w życiu do takiego momentu, w którym przyglądając się naszej rodzinie i przyjaciołom, wydaje się, że nie ma w nim już miejsca na nic nowego.
Nie spodziewamy się jakichś diametralnych zmian. Aż tu nagle znienacka, nie wiadomo skąd, pojawia się ta niezapowiedziana osoba. W naszym życiu zjawia się ktoś, kogo zupełnie się nie spodziewamy. W efekcie wszystko, co dotychczas uznawałyśmy za dobrze poukładane, ulega zmianie. Całe nasze życie wywraca się do góry nogami.
Istnieją osoby, które pojawiają się w życiu zupełnie niezapowiedziane. Pukają do drzwi naszych serc w chwili, gdy najbardziej tego potrzebujesz. Osoby o sercu przepełnionym magią, oczami pełnymi blasku, zdolnymi do rzeczy zdumiewających. Wnoszą radość i choć nie masz pojęcia jak, zobowiązują Cię, byś znów uwierzyła w siebie.
To niesamowite, jak szybko osoby niezapowiedziane w naszym życiu stają się dla nas prawdziwą rodziną. Osoby takie stanowią wyśmienity materiał na prawdziwą przyjaźń i udany związek. A w niektórych przypadkach również na miłość, która pojawia się właśnie wtedy, gdy Ty już dałaś za wygraną.
Najciekawsze jest to, że z takimi osobami mamy do czynienia praktycznie każdego dnia. Umiejętność rozpoznawania takich osób eksperci nazywają wiele mówiącym terminem: szósty zmysł. O tym emocjonalnym szóstym zmyśle dowiesz się o wiele więcej czytając dalszą część naszego artykułu.
Niezapowiedziane osoby pojawiają się wtedy, kiedy najbardziej tego potrzebujemy
Jedną z bardziej znanych w świecie literatury przyjaźni stanowiła więź między dwoma wielkimi nowelistami XIX wieku. Byli to Henry James i Robert Louis Stevenson. Choć ich styl pisania był zupełnie odmienny, a ich życie różniło się zdecydowanie, byli dla siebie zawsze pełni wręcz nadzwyczajnego podziwu.
Wszystko zaczęło się w roku 1884, kiedy to Henry James na łamach „Longman’s Magazine”, opublikował pewien artykuł. Opisał w nim pozytywnie nowelę, która ukazała się jakieś trzy miesiące wcześniej, zatytułowaną: „Wyspa Skarbu”.
Przeczytaj również artykuł: Książki, a ich wpływ na nasz mózg
Kilka dni później sam Stevenson zredagował w odpowiedzi inny artykuł, zapoczątkowując tym samym konstruktywną więź. Podtrzymywali ją listami i niezapomnianymi spotkaniami, które dały im możliwość wymiany poglądów na temat życia, literatury, sztuki i filozofii.
Stevenson zawsze wychwalał tę przyjaźń. Według niego pojawiła się ona dokładnie wtedy, gdy było to dla niego niezbędne. W tych latach nie cieszył się dobrym zdrowiem. Na skutek tygodni spędzonych w łóżku z utrzymującą się gorączką uległ zniechęceniu. Jedyne pocieszenie znajdował wtedy w listach, które pisał do niego Henry James.
Przeczytaj również artykuł: Przyjaciele – jak rozpoznać tych fałszywych?
Niestety, ojciec człowieka znanego jako Long John Silver, którego aborygeni zamieszkujący wyspy Południowego Pacyfiku mieli w zwyczaju nazywać „opowiadaczem historii”, odszedł z tego świata zdecydowanie zbyt wcześnie, na skutek wylewu krwi do mózgu.
Ta niebywała strata na zawsze zaznaczyła się w życiu Henry’ego Jamesa. Była to przyjaźń utkana z doskonałych materiałów, takich jak szacunek i uznanie. Było to połączenie dwóch umysłów zafascynowanych literami, sztuką, życiem. Przyjaźń ta stanowiła prawdziwą stymulację dla obu dusz, które ze sobą harmonizowały pomimo, iż styl pisania był w ich przypadku zupełnie różny.
Niezapowiedziane osoby – jak ocenia je szósty zmysł?
Na początek zwróć uwagę na pewien, bez wątpienia bardzo ważny czynnik. Całkiem możliwe, że o tym nie wiedziałaś, ale ludzie nie dysponują jedynie pięcioma zmysłami. Tak naprawdę mamy ich dwadzieścia.
Przeczytaj również artykuł: Ludzie prawdziwie dobrzy to rzadki klejnot
William James, znany psycholog i osobisty brat Henry’ego, zdefiniował swego czasu wiele z nich, jak na przykład nocycepcja, propriocepcja czy kinestezja. Szósty zmysł, o którym mowa w tym artykule stanowi bez wątpienia jeden z najważniejszych znanych nam zmysłów.
Daleko od zbliżania się do takich dziedzin jak magia czy zjawiska paranormalne, szósty zmysł korzysta z wewnętrznej intuicji, czyni nas zdolnymi zajrzeć w głąb, pomijając to, co widzimy jako powierzchowne. Właśnie ten mechanizm podpowiada nam czy niezapowiedziane osoby będą dla nas stanowić atrakcyjne towarzystwo.
Szósty zmysł pozwala nam więc zrozumieć emocje i obudzić w nas kreatywność. Cecha ta pomaga również połączyć informacje na temat otaczającego nas środowiska z tymi, które nabywamy obserwując żyjące w okół nas osoby. Tylko w taki sposób nasz umysł potrafi ustalić niezbędne do działania punkty odniesienia, które okażą się w pełni autentyczne i bardziej znaczące.
Szósty zmysł, a podświadomość
Sam mechanizm sprawiający, że osoby niespodziewane znienacka pojawiają się w naszym życiu, nie powinien budzić w nas kontrowersji. Całkiem możliwe, że Henry James nigdy nie poznałby swego przyjaciela i na odwrót. Jednak szósty zmysł wskazał im za pośrednictwem pisanych i czytanych tekstów, że mają wiele wspólnego.
Przeczytaj również artykuł: Aplikacja pozwoli Ci znaleźć idealnego partnera
- Eksperci stale zwracają naszą uwagę na znaczenie czynnika, jakim jest siła podświadomości, która przechowuje nasze emocje, doświadczenia i uczucia. W ciągu naszego życia tworzymy silne połączenia z niektórymi przeżyciami i profilami osobowości, z którymi podświadomie się identyfikujemy.
- Takie przemożne wrażenie, wbrew pozorom odczuwamy bardzo często:
zauważamy detale, które nie wiemy dlaczego, ale się nam podobają.
Wszystko to definiuje działanie szóstego zmysłu emocjonalnego, dzięki
któremu czujemy, że niezapowiedziane osoby nadają się na przykład na
przyjaciół.
Wybieramy ich towarzystwo, ponieważ to umysł podpowiedział nam, że mamy ze sobą coś wspólnego.
Jak z pewnością mogłaś się przekonać czytając ten artykuł, prawdziwa magia działa w nas samych. W tej intymnej architekturze naszego skomplikowanego umysłu nasze emocje współgrają niczym orkiestra, abyśmy mogły w porę odpowiedzieć bliźniaczym duszom, które pojawiają się zazwyczaj jako te zupełnie niezapowiedziane.
Przeczytaj również artykuł: Siła umysłu i trzy sposoby na jej wykorzystanie
Dzięki temu złożonemu mechanizmowi, możesz cieszyć się towarzystwem ludzi, którzy okazują się szlachetni, którzy obdarowują nas leniwym popołudniem przy kawie, w radosnej atmosferze, którzy szczerze się nami interesują, i którzy są skłonni nam pomóc właśnie wtedy, kiedy najbardziej tego potrzebujemy.
Nie zamykaj przed nimi bram swego serca. Pamiętaj, że osoby niezapowiedziane, to te, które mogą odmienić całe Twoje życie.BIBLIA JEST PRAWDZIWA W KAZDYM SŁOWIE ...
Największa porażka ,, rozumnego ''człowiekaZ dołu dochodził proszący głos: „Panie, zmiłuj się!" Tylko kiedy mówili, mogłam rozróżnić czy była to dusza mężczyzny, czy kobiety. Wielki, zawodzący płacz pochodził od mężczyzny. „Tak bardzo żałuję Jezu! Przebacz mi. Zabierz mnie stąd. Jestem w tym miejscu udręki od wielu lat. Błagam, pozwól mi stąd wyjść!" .Silny szloch wstrząsał jego ciałem, gdy błagał: „Proszę Jezu, pozwól mi stąd wyjść!" Spojrzałam na Jezusa. On również płakał. „Panie Jezu" - zawołał człowiek z głębi płonącego dołu - „czy nie dość wycierpiałem za swoje grzechy? Jestem tu już czterdzieści lat od mojej śmierci".Jezus odparł:„Jest napisane: »Sprawiedliwy z wiary żyć będzie. Wszyscy wyśmiewcy i niewierzący będą mieli udział w jeziorze ognia.Nie uwierzyłeś prawdzie, Wiele razy posyłałem Moich ludzi, by pokazali ci drogę, lecz ty nie usłuchałeś ich. Śmiałeś się z nich i nie przyjąłeś ewangelii. Chociaż umarłem za ciebie na krzyżu, ty wyśmiałeś mnie i nie pokutowałeś ze swoich grzechów. Ojciec Mój dał ci wiele okazji do bycia zbawionym.Gdybyś tylko usłuchał!"ABY NIKT NIE USŁYSZAŁ TYCH SŁÓW :CHOCIAŻ UMARŁEM ZA CIEBIE NA KRZYŻU TY WYŚMIAŁEŚ MNIE ...Czaruś - kotkorek [*] 1.12.2018
Odszedłeś tak nagle, pozostawiając smutek i wielki żal...
A chcielibyśmy tak wiele dokonać.
W moim sercu trwać będziesz na zawsze [*]
POŻEGNANIE CZARKA :(
Hej kochani chciałam Was poinformować że CZARKA tu już z WAMI nie będzie.Juz nie zagra i nie napisze.Zginął w wypadku samochodowym :( 1/12/2018 Miejcie go w pamięci [*][*][*]Hej, "baśka wio"!
https://www.youtube.com/watch?v=QZwA3cyTFDcMieliśmy kiedyś konika nazywał się Mikołaj i nierozumiałam, dlaczego mój Dziadek mówił do niego"baśka wio". Teraz rozumiem nawet to, że w sadziena wierzbie mogą być robaczywe gruszki.
Historia prawdziwa...
To było dawno temu, ale to nie baśń.
W mieście Patras żyło pewne bogate małżeństwo. Bardzo chcieli mieć dzieci, ale czas płynął, a dziecka wciąż nie było. Jednak nie tracili nadziei modląc się każdego dnia o upragnione dziecko. W końcu Bóg spełnił ich gorącą prośbę i wkrótce żona urodziła chłopca, któremu dali na imię Mikołaj.
Chłopiec rósł zdrowo otoczony miłością, rodzice wychowywali go w wierze chrześcijańskiej, opowiadali o życiu Jezusa.
Pewnego razu Mikołaj poszedł na spacer i zabrał ze sobą jedzenie. Postanowił bowiem zrobić sobie piknik. Kiedy dotarł na skraj lasu i zgłodniał porządnie postanowił w końcu zjeść. Zobaczył wtedy dwóch małych chłopców siedzących przed biedną chatką. Dzieci były smutne i głodne. Mikołaj postanowił poczęstować dzieci swoim jedzeniem, ale dzieciaki uciekły wystraszone bojąc się zaufać obcemu bogaczowi.
Mikołaj był coraz bardziej głodny, ale jego dobre serce wzięło górę i postanowił po prostu podrzucić jedzenie. Tymczasem chłopcy wyglądali ukradkiem przez małe okienko i kiedy nabrali pewności, że obcy odszedł – znów wyszli z chaty. Na rozłożonej przed progiem chuście leżał świeżutki chleb i ser – zostawione specjalnie dla nich.
- Zobacz! – powiedział starszy z braci – to chyba jakiś anioł nam zostawił. Zjadaj – powiedział podając młodszemu kromkę chleba.
A Mikołaj ukrył się w pobliskich zaroślach i przyglądał się chłopcom. Sam odczuwał coraz większy głód, ale i ogromną radość, że jego drobny podarunek sprawił dzieciom prawdziwą radość.
Od tego czasu biedni ludzie opowiadali o aniele, który przynosi jedzenie dzieciakom. Jednak nikt go nie widział. Mikołaj wyrósł na mądrego młodzieńca . Postanowił służyć Bogu i ludziom.
Jego rodzice zmarli, Mikołaj udał się więc do swojego wuja. Sprzedał niemal cały majątek i rozdał potrzebującym w swoim mieście, zostawił sobie tylko tyle, by móc odbyć podróż. Udał się do Miry, gdzie jego wuj był biskupem. Nie było wtedy telefonów, więc nie mógł ani poinformować o swoim przyjeździe, ani dowiedzieć się, co się stało.
Tymczasem wuj Mikołaja również zmarł. Po dniach smutku i żałoby mieszkańcy chcieli wybrać nowego biskupa, ale jakoś nie mogli dojść do porozumienia. Ustalono więc oddać się Bożej Opatrzności w tej kwestii. Najstarszy z zebranych powiedział:
- Niech biskupem zostanie ten, kto jutro pierwszy wejdzie do świątyni.
Kiedy rano przedstawiciele wspólnoty udali się do kościoła, zastali tam modlącego się Mikołaja.
- Kim jesteś panie? – zapytał jeden z nich.
- Jestem Mikołaj, przyjechałem do mojego wuja, ale okazało się, że on nie żyje, tak jak moi rodzice – odpowiedział Mikołaj ze smutkiem.
- Młodzieńcze, Pan wskazał nam ciebie jako biskupa Miry.
Przyjął tę wielką godność i zaszczyt, ale i wielką odpowiedzialność. A mieszkańcy pokochali go za pracowitość, wrażliwość i skromność. Nikt jednak nie przypuszczał, że będzie on sprawcą także wielu innych rzeczy. Biskup Mikołaj pamiętał jaką radość sprawiało dzieciom, kiedy znajdywały jedzenie podrzucane im przez niego i pamiętał, jak sam wspaniale się czuł robiąc te drobne, dobre uczynki. Dowiedział się o pewnym szlachcicu, który bardzo zubożał. Nie miał już pieniędzy na jedzenie dla swych córek, tym bardziej nie mógł dać im posagu. Postanowił więc wygnać je na ulicę.
Dziewczęta kładły się spać w ostatnią noc w domu. Pod oknem ustawiły swoje buciki. Nie chciały odchodzić z domu, ogarnął je smutek. Jednak rano odkryły, że buciki wypełnione są złotymi monetami. Kiedy ojciec wszedł do pokoju dziewcząt najmłodsza zawołała:
- Tato! Chyba anioł się nad nami ulitował!
A ojciec rozpłakał się ze wstydu, ponieważ wiedział, że źle postąpił. Ale i z radości, że Bóg posłał na ziemię anioła, by pomóc jego córkom.
Wieść o tym wydarzeniu szybko rozniosła się po Mirze, ale nie wszyscy chcieli w to uwierzyć. Tymczasem ciągle ktoś odnajdywał zostawione podarki – trochę jedzenia, przedmioty potrzebne ubogim, ubrania.
Jedna mała dziewczynka wiele słyszała o tej nieziemskiej istocie, która pomaga ubogim. Sama modliła się do tego anioła w kościele. Jej modlitwę usłyszał biskup Mikołaj:
- O co tak gorąco się modlisz?
- Och, to taki drobiazg, nie wiem, czy mogę zawracać tym głowę, ale chciałabym mieć chociaż małą zabawkę. Nigdy takiej nie miałam – odparła.
Mikołaj kiwnął głową i uśmiechnął się do niej. Wieczorem dziewczynka położyła się spać, przed snem marząc o tym, by ujrzeć anioła, który przyniesie jej lalkę. Zerwała się w środku nocy, ponieważ obudził ją jakiś szmer. Ujrzała, że coś wpadło do środka przez okno. Ponieważ bardzo pragnęła ujrzeć anioła – podbiegła do okna i dostrzegła szybko oddalającą się postać w płaszczu i kapturze. Zsunęła się z okna na ziemię i boso pobiegła za tajemniczą osobą. Kiedy niemal doganiała postać, znaleźli się przed kościołem, drzwi się uchyliły i tajemnicza osoba zniknęła w środku. Dziewczynka jednak zobaczyła na ziemi guzik. Podniosła go i postanowiła zachować jako pamiątkę po spotkaniu z aniołem.
Następnego dnia udała się do kościoła, by w tym zacisznym miejscu podziękować Bogu za otrzymany od niego podarunek. Miała ze sobą swoją nową lalkę i guzik anioła. Mijał ją właśnie biskup Mikołaj, który uśmiechnął się do niej. A ona dostrzegła brak guzika przy jego szacie.
- Ojejku, biskupie! Ja mam Twój guzik! – krzyknęła podekscytowana – to ty jesteś….
- Sza! Nie mów nikomu, to będzie nasza tajemnica – przerwał jej biskup Mikołaj.
Dziewczynka skinęła głową i dotrzymała słowa przez wiele lat.
Po wielu latach swojej działalności tak publicznej, jak i skrytej (jako cichy darczyńca i opiekun ubogich) biskup Mikołaj zmarł. Ponieważ do papieża docierały świadectwa jego świętości, musiał wysłać swoich sędziów, by zbadali tę sprawę. Na spotkanie z nimi przybyło mnóstwo ludzi, którzy opowiadali o dobrym sercu biskupa Mikołaja, o jego skromności i dobroci. Przybyli także żeglarze, którzy zapewniali, że wstawiennictwo Mikołaja, jego modlitwa uratowały ich w czasie sztormu.
Także dziewczynka, która była już teraz dorosłą kobietą opowiedziała o tym, że w Mirze często pojawiał się anioł pomagający biedakom. Potwierdził to zgromadzony tłum. Kobieta dodała, że ona widziała tego anioła.
- To był biskup Mikołaj – powiedziała –on był tym aniołem, to on ukradkiem pomagał biednym. I on przyniósł mi lalkę – jedyną zabawkę, jaką miałam w życiu.
Zapadła cisza, a po chwili dało się słyszeć głosy biedaków, którzy potwierdzali słowa dziewczyny i dodawali swoje opowieści.
- U nas był anioł!
- I u nas!
- U nas także był.
I u mnie też – krzyknął mały chłopiec – u mnie też był anioł Mikołaj.
Nikt nie miał wątpliwości, że Mikołaj był człowiekiem świętym.
I – jak wiemy – nadal lubi pojawiać się na ziemi i w tajemnicy przynosić prezenty. Minęło setki lat, a szóstego grudnia, w rocznicę jego śmierci, dzieci i dorośli znajdują drobne upominki, które sprawiają im radość.
Dziś Święty Mikołaj to baśniowa postać – mieszkający w Laponii sympatyczny grubas z białą brodą ubrany w czerwony strój. W okresie Świąt Bożego Narodzenia wraz z grupą elfów rozwozi dzieciom prezenty saniami ciągniętymi przez zaprzęg reniferów.W świadomości wielu osób zastąpił wizerunek biskupa i stał się symbolem Gwiazdki.
https://m.youtube.com/watch?v=7RUlEiLFANM&feature=share
Najnowsze notki
