Ciemne chmury, wiatr przenika miasto
ja tylko marzę by zobaczyć twoją jasność
Znów tylko do mnie możesz zwrócić się
Ja doceniam każde słowo, każdy twój szept
Ej, sobą bądź, trzymaj mój front, mów tylko prawdę
i nigdy się nie zmieniaj, bo takiego ciebie pragnę!!
Bo dla dzisiejszego dnia nie ma nadziei
Noc nie jest nocą, sen nie jest snem, bez powiedzenia Ci: Dobranoc…
nigdy nie zrozumiesz, nie dojdziesz do tego co mogę czuć.
człowiek naraża sie na łzy, gdy raz pozwoli się oswoić.
miłość, która nie przeminęła z wiatrem.
zawsze mamy wybór.
a ja zawsze wybiorę Ciebie…
„Spakowała jedną trzecią życia w dwie podróżne torby i odeszła. Ta z rzeczami z ostatnich dwóch lat była prawie pusta…”
„Dała sobie 10 minut, żeby zatrzeć ślady największej miłości swojego życia…”
Chciałabym obudzić się obok Ciebie i szeptem milczeć Ci do ucha.
‚Mówili mi: „Śmiej się”,
Dzisiaj każą mi płakać.
Wczoraj skrzydła ucięli,
Dzisiaj każą mi latać’
Tonight you’re falling in love.
tej nocy się zakochasz.
jakoś tak bez pomysłu na inne jutro.
bo nikt nie robił tego lepiej.
umiem czytać z ruchów Twego serca.
prawda o prawdzie jest taka że rani . więc kłamiemy .
- jak bardzo Ci na nim zależy ?
- .. za bardzo – odszepnęłam .
oparł głowę na jej piersi . i słuchał jak bije jej serce . ^^
- kocha – rzekł pewny siebie .
- skąd wiesz ? – zapytałam, dodając do mojego głosu trochę kpiny.
- umiem czytać z ruchu serca .
Zakochanym jest się „ponieważ”, kocha się „pomimo”
gdy jesteś koło mnie . moje serce bije w szaleńczym tempie .
niektórych ludzi nie da się zatrzymać . przychodzą tylko po to by odejść .
czasem miłość bywa milczącym wyrzeczeniem .
- powiedz mi czym jest miłość ?
- mogę Ci pokazać…
tak pięknie się uśmiechasz, gdy ją widzisz…
Pamiętasz tą ciszę po której następuje pocałunek? To jest chwila, której nie da się wymazać z pamięci.
przysięgam że marzyłam o Tobie w te noce , kiedy byłam sama .
wkładamy zbyt dużo serca w zabawę nazywaną miłością .
a co jeśli .. nie jesteś mi tak obojętny ?
pytasz o miłość, choć kochać nie potrafisz.
Za mało odwagi by czasem wprost coś powiedzieć
ale ambicja brała górę by zostawić to dla siebie.
-Kochasz mnie.
-Nie prawda.
-Możesz kłamać, ale ja i tak wiem swoje.
-Tak? Niby skąd to możesz wiedzieć?
-Twoje oczy szepczą mi to, gdy spoglądasz na mnie stojąc po drugiej
stronie ulicy, kiedy makijaż spływa po Twoich jasnych policzkach, bo tak
się spieszyłaś, aby mnie zobaczyć, że zapomniałaś wziąć parasola…
człowiek jest czymś, czego być nie powinno.
Każdy z nas ma swoje drugie, prawdziwe „ja”. Przeważnie o 180 stopni odwrócone od „normy”.
bo pod ta maską szczęścia kryje się zupełnie coś odwrotnego.
Osaczają mnie hasła, informacje, prawdy, zasady i świętości i tak boleśnie czuję, że odstaję, że nie pasuję.
„kłócimy się! ty nazywasz mnie aroganckim sukinsynem, a ja ciebie
wrzodem na tyłku.bo nim jesteś! prawie przez cały czas! nie boję się, że
zranię twoje uczucia! masz dwusekundowe odskoki i z powrotem jesteś
utrapieniem!więc to nie będzie łatwe. będzie naprawdę ciężko. będziemy
nad tym pracować każdego dnia. ale będę to robił, bo chcę ciebie. chcę
ciebie całej, na zawsze, z całego serca…”
Bez uczuć się umiera, nawet utrzymując tętno
Jeśli w sercu ma być pusto, głucho, zimno, drętwo
- dawno się nie widzieliśmy…
- może Ty nie widziałeś mnie. ja widzę Cię codziennie w moich snach…
był na wyciągnięcie ręki. a ja jak zwykle ‚musiałam to przemyśleć’.
Wiem, że każdy z was rozumie przez co przeszłam, nie ma co do tego
wątpliwości, ale nikt z was nie rozumie, że ja nadal przez to
przechodzę.
- Nie chce pani znać stanu swego zdrowia?
- Wiem, jaki jest – odparła Weronika. – Mój stan to nie to, co widzicie w moim ciele, ale to, co dzieje się w mojej duszy.
Kręci się zegar i wciąż od nowa ta budowa marzeń ponad stan.
Spotykam Ciebie, mamy siebie, ale nie wiem,
czy długo bedzie tak.
Wydawało się jej, że zdążyła otrząsnąć się z takich bzdur jak zauroczenie i miłość.
Chciała tylko czasem z kimś wyjść wieczorem, czuć, że jest dla kogoś ważna i komuś potrzebna.
-Będzie mi bardzo smutno jeśli będziesz musiała odejść.
-Więc nie pozwól mi odejść… obiecaj!
Przepraszam, ale zachowujesz się tak jakbyś chciał mnie stracić
nie ma nic, co mogłabym Ci powiedzieć. nie mogę nic zrobić, żebyś zobaczył co znaczysz dla mnie.
A ja dla Ciebie gotowa byłam zmienić kolor kwiatów. i uchwycić ich potęgę w najdrobniejszym słowie
- to nazbyt odmienne – powiedziałeś.. i odszedłeś.
i przy Tobie musiałam zwracać uwagę, aby nie zapomnieć oddychać <3
- kochanie, może Ty to załatwisz ?
- no przepraszam. kto w tym związku nosi spodnie ?
- ee, no tak się składa, że oboje ;D
- wygladasz na tępego i bogatego , to ja jestem inteligentna i biedna .
(..)
- a niby czemu jestes taka inteligentna ?
- bo nie poszłabym z Tobą na kawę .
- bo bym Cie nie zaprosił .
- i własnie dlatego jesteś tępy .
Czekaliśmy . Czułem , że coś powinno się stać , ale nie wiedziałem co .
Bałem się poruszyć , żeby nie zepsuć tego , co ma się wydarzyć , według
planu , którego nie znałem . Byłem pewnien , że taki plan istnieje , że
jesteśmy wplątani w coś , co nie zależy od nas . I że w jednej chwili
mogę to zepsuć , lub przeciwnie – nadać temu bieg .
Chciec kogoś kochać z całego serca , a musiec przed tym uciekac ?
Szuakmy miłości bo miłość więcej widzi . Mówią , że jest ślepa , i to
prawda , bo ona jest jak ślepiec , który nie widząc rzeczywistego ,
czuje niewidoczne . Prawdziwa miłość odkryje wszystko , co ukryte
głęboko : czystość , prawdę , odwagę i pokorę . Zobaczy w ciemności ,
zrozumie bez słów , wie bez pytania ..
I znów wstanę rano.. Pociągając tuszem rzęsy, powiem do siebie: Jesteś gotowa, by ponownie się rozczarować.
-Wiesz co zrobię najpierw jak wrócę z mojego świata?
-Co?
-Najpierw, najpierw cie przytulę i znów naćpam się twoim zapachem. Potem
spojrzę w twoje oczy i przypomnę sobie ich kolor.Następnie wyznam ci
coś bo teraz nie jestem w stanie.
Sé que no me lees, tú no navegas por rumbos con destino incierto.
Es nuestro primer cumpleaños separados por designios de la vida, y solo quiero plasmar en letras, el momento nostálgico de sentir la alegría inmensa de saberte feliz aunque no pueda abrazarte.
Separados por la distancia, cómo extraños nuestras peleas, esas diferencias que nunca podrán hacer que olvidemos lo que la sangre grita.
Eres el más pequeño de mis hermanos , pero el más grande. El más grande en personalidad y en valores.
Hay algo en ti que me recuerda a nuestra madre. Tú capacidad infinita de repartir sonrisas y nunca quedarte sin reservas.
Celebro en silencio tus logros, respeto tus decisiones sin atropellarlas de algún modo con mis opiniones, basado en el deseo de que nadie te haga daño.
... Soltar con gratitud y con la misma alegría lo que la vida nos quita.
Un poema de Leonard Cohen dice así:
Los pájaros cantaron al hacerse de día.
Empieza de nuevo, oí que decían.
No pierdas el tiempo pensando en lo que ya pasó,
O en lo que aún no ha pasado.
(...)
Tañe las campanas que aún pueden repicar,
Olvídate de tu ofrecimiento perfecto;
Todo tiene una grieta, así es como entra la luz.
Aprendo que para vivir una vida gozosa y plena ayuda mantenerse en la esperanza de lo posible ahora, en el valor de empezar de nuevo a cada momento, en tañer las campanas que pueden repicar en lugar de empecinarse en las que no, en amar lo imperfecto porque es la naturaleza de lo humano y de lo real y poner en cuestión los ideales internos de lo perfecto o “cómo creemos que deberían ser las cosas”. Y por último la joya más luminosa del poema: es a través de nuestras grietas, o defectos o heridas por llamarlo con claridad, que potencial y paradójicamente podemos crecer más, y más en luz y sabiduría. Sólo requiere nuestra disposición a abrir el corazón y sostener los tránsitos emocionales que correspondan.
Tanto si nos expandimos como si nos contraemos, los pájaros siguen cantando y su sencillo y preciso mensaje es: «Empieza de nuevo». Siempre empieza un nuevo día, constantemente hay un nuevo ahora. Vivimos ahora, siempre ahora, en exclusiva el ahora. Importa lo nuevo, el ahora sorprendente y creativo que nos llena a cada momento. Importa siempre lo posible, y lo posible es el presente. Como afirma Virginia Satir: «Eres libre de saber que todo lo que ha pasado permanece en el pasado».
https://www.youtube.com/watch?v=qW0GfpH4n9E Jakże niezmiernie trudno jest uwierzyć
Że niezdobyte, także zdobytym okazać się może
Wylecieć ze swojego rodzinnego gniazda
Szybować w przestrzeni, niczym królewski orzeł
A jednak, pragnienia z duszy wyłonione
Te, które na sile jej wewnętrznej pozostają oparte
Udowadniają, że wszystko jest możliwe
I wielobarwnych naszych marzeń one też są warte Wierzę... w siłę pragnień, które tak we mnie buzują
Wierzę... w siłę marzeń, które mnie tak budują
Wierzę... że mogę spełnić wszystkie pragnienia
Wierzę... bo moja siła tworzy wszystkie te marzenia
Biegła przez las, niemal bezszelestnie, jakby jej stopy ledwo ocierały się o liście i gałązki tworzące leśną ściółkę. Las był jej sprzymierzeńcem. Od dzieciństwa skrywała się w przyjaznym cieniu potężnych drzew. Jej ciało, zwinne i gibkie, wtapiało się w otaczającą ją naturę. Zwinnie niczym kot wspinała się na drzewa, przez wiele lat w ich konarach odnajdowala spokój i harmonię, czyli coś, co potrafiło choć na moment ukoić strach goszczący każdego dnia w jej sercu. To w konarach drzew latami szukała potęgi, która wypełniła by pustkę w jej duszy. Zatrzymała się dopiero gdy poczuła, że kolejnych parę metrów, przebytych biegiem, rozsadzi jej płuca. Rozejrzała się wokół oddychając ciężko. -Nie do wiary - wychrypiała przez wyschnięte wargi - Czyżby było już tak późno? Zapadł już zmierzch, w głębi lasu było ciemno i chłodno. - Cóż, dziś zanocuję w twej koronie - szepnęła, opierając dłonie o pień olbrzymiego dębu. Wspięła się niczym wiewiórka, po chropowatej korze i po chwili już leżała wygodnie między rozłożystymi konarami. Była tak wykończona emocjami i długim biegiem, że zasnęła szybko. Szum liści poruszanych wiatrem, był cudowną kołysanką dla jej uszu.
Uniosła powieki, ktoś się zbliżał i nie była to jedna osoba, żaden zbłąkany wędrowiec. Usłyszała dźwięczny, raniący uszy głos. Jej serce zaczęło walić jak oszalałe. Znała ten dźwięk i był on ostatnim jaki chciała usłyszeć. -Znaleźli mnie - szepnęła. Ze wszystkich sił starała się wyciszyć i opanować ogarniającą ją panikę. Grupa pieszych zatrzymała się jakieś piętnaście metrów od drzewa w którego koronie zamierzała przespać noc. Zamknęła oczy i kreśląc dłońmi znaki w powietrzu przywołała nocny mrok, by skrył ją i otulił tak szczelnie, by była niewidoczna dla najbystrzejszego oka. Po chwili poczuła jak oplata ją coś niczym mgła, wiedziała, że moc posłuchała jej i jest bezpieczna. Teraz nikt nie mógł jej zobaczyć ani usłyszeć... przynajmniej do czasu gdy nie opadnie z sił, bo za każdym razem korzystanie z mocy odbierało jej siły fizyczne. Mogła swobodnie odetchnąć, jej wyostrzony mocą wzrok przenikał ciemności. Scena rozgrywająca się przed jej oczami sprawiła, że jej serce wypełnił chłód. - Bądź dzielna Tiffany - szepnęła niemal bezdźwięcznie do samej siebie, by choć tak dodać sobie odrobinę otuchy. Pod drzewo na którym się skryła podeszło kilka osób. Słyszała i widziała całą scenę, która rozegrała się chwilkę temu. Poczuła dziwny zapach, wiedziała że to krew Tropiciela, wiedziała również, że ci poniżej, układający się przy pniu drzewa, tak samo jak i ona nienawidzą stworów w których towarzystwie tu przybyli. Długo wpatrywała się w mrok pod sobą, niemalże zasypiając, lecz w pewnym momencie jej czujny wzrok, zatrzymał się na lśniących niczym czarne kryształy punktach. Były to opalizujące w ciemności oczy Tropiciela. Treon leżąc pod drzewem, wpatrywał się uparcie w dwie złoto-zielone iskry - w oczy Tiffany....
''Las grandes oportunidades no se ven con los ojos. Se ven con la mente''. - Robert Kiyosaki
El poder de tus decisiones está en tu mente.
Cultivar una cultura de ahorro desde temprana edad, es la clave, pero nunca es tarde para dar ese primer paso y crear un abanico de oportunidades futuras.
Trabaja + Disfruta + Ahorra = Nunca te conformes con ser el sujeto pasivo que contribuyente para que las empresas crezcan económicamente, a cambio de un salario y tu esfuerzo físico y/o mental. Los ricos cada vez se hacen más ricos porque pagan a alguien más para hacer realidad sus sueños.
Crea tus propias oportunidades, piensa siempre en grande y nunca hables de tus proyectos. Sé un emprendedor/a, recuerda que la postergación es como un ladrón del tiempo.
18 lipca Książę William i księżna Katarzyna zwiedzali muzeum
Stutthof dzień później zwiedziłem i ja to muzeum niemieckiego
obozu , tam spotkałem się z określeniem „kryple”
krypel wg gwary obozowej Majdanka to
muzułmanin tu oznaczał co innego
Bronisław Tuszkowski nr 17
144
„Słowo kryple to
bardzo popularne i często wymawiane w lagrze . Z początku słysząc
to słowo nie wiedziałem co znaczy , lecz kiedy sam zostałem
kryplem zrozumiałem, że jest to człowiek, który dziś czy
jutro musi umrzeć . Z ludzi bardzo silnych i zdrowych bardzo szybko
robiły się kryple . Taki który nie miał z nikąd żadnej pomocy ,
a musiał się zadowolić tylko tym co mu dano z przydziału .Powoli
konał z głodu. Gromadzono ich przeważnie w jednym bloku, Były to
chodzące trupy a mimo to musieli pracować. W blokach takich działy
się straszne rzeczy. Kryple miały okropny wygląd zewnętrzny ,
brudni i opuchnięci z głodu i bicia , bez przerwy umierali tam
ludzie Przy wydawaniu obiadu, czy kolacji rozgrywały się tam
dramatyczne sceny silniejsi wyrywali jedzenie słabszym i
niejednokrotnie przy tym zabijano , przeważali między nimi Rosjanie
i Polacy Blok ten na równi z innymi musiał stawać do apelu. Tych
którzy nie mogli o własnych siłach stać układano na ziemi i
leżeli tak po kilka godzin na deszczu lub mrozie ”
Estera Szlamowicz
„Pewnego dnia przyszła
Lagerfuhrerka i oświadczyła blokowej że chce mieć w określonym
dniu 150 trupów , ponieważ trudno mieć na zawołanie taką ilość
martwych wylano kotły z przeznaczoną dla nas zupą do dołu
kloacznego . Wygłodniałe więźniarki zaczęły wygarniać stamtąd
resztki jedzenia. To od razu pomogło . Niemcy z łatwością
osiągnęli swój kontyngent nieżywych ”
Aldo Coradello
„W październiku 1944
roku potajemnie zważono umarłą na tyfus młodą Żydówkę lat 34
, wysoką , normalnie rozwiniętą matkę dwojga dzieci . Ważyła
19kg ”
Wpis jest po to, aby pamiętać bo w szkole mnie nie uczyli szczegółów. Poniżej link do przewodnika po obozie .
Znów dusza pękła na kawałki. Marzenia o kimś legły w gruzach. To tylko sny, które niespełnione zostaną już do końca życia…
A Ty nawet nie zdajesz sobie sprawy ile mogłes dla mnie znaczyć! To nic, że byłoby trudno, przecież zawsze jakoś znoszę przeciwności losu.
Jakoś dałam radę przeżyć te 7 lat, ale obawiam się, że kolejnych nie dam rady. Tak!! Postawiłam na szali wszystko co miałam. Wszystko skreśliłam dla Ciebie!!
A Ty nawet nie raczysz się odezwać! Czy naprawdę nie znaczyłam dla Ciebie nic? Czy znów dałam się omamić byle komu? Czy te parę chwil nic dla Ciebie nie znaczyło?
Ok. Muszę podążać własną krętą drogą.
Żałuję, że się bardziej nie postarałeś o mnie. Żałuję, że musimy tak to zakończyć. Żegnaj. Choć trudno zabić mi to uczucie. Lepiej dla mnie, że je zakopię już teraz.
